دکتر شدن یا نشدن؟ مسئله این است!

وای من حس شما رو درک می کنم. پسرعمه م امسال کنکور داره و خیلی بی خیاله تابسونی اصلا درس نخوند. مطمئنم آخرم یه نتیجه خیلی بد می گیره و یه سال دیگه می مونه پشت کنکور. خب آدم دلش می سوزه دوس داره یه کاری انجام بده. من که نمی فهمم چطور میشه از سال اول قصد کرد سال بعد کنکور بدی؟ خب هرکاری قراره سال دیگه کنی همین الان انجام بده! ولی تو گوش بچه فرو نمیره که نمیره!
البته من خودمم بی خیال بودم (ولی نه اینقد!) هر از گاهی مامانم می نشست یه عالمه گریه می کرد که ما برات خیلی زحمت کشیدیم و ... منم تصمیم می گرفتم درس خون بشم و خداروشکر در آخر رتبه م خیلی خوب شد :)
یه ابزار دیگه هم دست مامانم تراز قلم چی بود!! هر جمعه ای که قلم چیمو بد می دادم خبری از ناهار نبود به جاش قهر و سکوت! ولی اگه خوب میشد غذای مورد علاقه م که توش هویج و کرفس باشه می پخت :)

اين پست عالى بود . كاملا با شما موافقم . من داروساز هستم ولى با اين طرز فكر كه همه بايد دكتر بشوند مخالفم . الان در جايى زندگى مى كنم كه براى هر شغل و تخصصى بى نهايت ارزش قائلند . حتى براى رشته هايى مثل باغبانى يا گارسونى هم امكان تحصيل فراهم است . لطفا در اين مورد بيشتر بنويسيد تا شايد قدمى در جهت محو مدرك گرايى برداشته شود.

گیس گلابتون عزیز سوالی دارم که ممنون میشم جواب بدین.
ایمیلی از شما درباره دوره بهترین سال برام ارسال شده من برای دونستن بیشتر در موردش به باشگاه مراجعه کردم. بچه ها مطالبی در مورد چرخه زندگی نوشته بودن که به نظرم جالب اومد. توضیحات در مورد چرخه زندگی در دوره بهترین ساله یا یکی دیگه از محصولات؟

کاملا با حرفتون موافقم.منم ازینکه 3 سال از عمرم رو گزاشتم وارشد خوندم با چه سختی و کلی هزینه از هرلحاظ.خوب واقعا پشیمونم.واگه بعد از لیسانسم رفته بودم دنبال کار مطینم احساس خیلی بهتری داشتم وموفق تر بودم.

نظر شما واقعا منطقی هست خانم دکتر عزیز مدرک چیزی را عوض نمیکنه کسی که بخواد پیشرفت کنه توی هر کاری که دوستش داره حتما موفق میشه وخیال با واقعیت خیلی از هم دور هستن آدم باید بدونه چی میخواد و به دنبال چی هست با این بینش حتما پیشرفت میکنه البته این نظر منه امیدوارم پسر هم راه خودش رو پیدا کنه و به راهنمایی دلسوزانه و مادرانه شما گوش کنه ایشون بهترین مشاور چون شما رو در کنار خودش داره نمیدونم چرا غافل شده انشالله موفق بشه

راستس گیس گلابتون عزیز به پسر زمان بدین. ادم ها با هم متفاوتن بعضیا از بچگی بعضیا از سن دانشگاه و بعضیا هم دیرتر مسیر زندگیشونو پیدا میکنن. منم این زمان پسر رو گذروندم درس نخوندن و فیلم دیدن و ... اون زمانها حرف های مادرم و نصیحتاش هیچ فایده ای نداشت. زمان گذشت تا من خودم کم کم پیدا کردم راهمو. همه مثل شما نیستن که یه هدف مشخص در هر مقطع زندگیشون داشته باشن و در راهش تلاش کنن. بعضیا مثل پسر باید بهشون فرصت داد تا خودشون راهشونو پیدا کنن. ممکنه طول بکشه یا حتی به نتیجه ای هم نرسن ولی واقعیت اینه که این حرفای شما هم هیچ اثر مثبتی نداره. اون بزرگ شده بهش زمان بدین!

مطلب عالی بود
من هرچی به دیگران میگن قصد خاصی برای فوق ندارم باور نمی کنن. انقدر همه دنبال مدرک بودن که من غیر عادی جلوه میکنم. من عاشق کارهای متنوع و هنریم. چرا باید وقتی از این نوع زندگی لذت میبرم به خاطر حرف مردم خودم بکشم برای دانشگاه رفتن؟!
البته مدتیه به دندون پزشکی خیلی علاقه مند شدم. لیسانسم فیزیک بوده و کاملا بی ربط. وقتی به خودم به عنوان یه دندون پزشک فکر می کنم ذوق می کنم ولی نمی دونم من که تا دیروز عاشق اشپزی و خیاطی و بودن با بچه ها بودم ادم همچین انتخابی هستم یا نه! نمی دونم!

سلام خانم دکتر، می خواستم درباره تجربه خودم بگم. البته ممکنه 100% به درد پسر شما نخوره ولی شاید کمک کنه.
گاهی اوقات مراعات بیش از اندازه نتیجه عکس میده، چون شما مادر تنی پسرتون نیستید خیلی حرفها رو بهش نمی زنید. اون باید بفهمه که به خاطر امکاناتی که در اختیارش قرار گرفته چه فداکاری هایی از طرف شما و پدرش شده و احساس مسئولیت بیشتری بکنه.
و حقیقتش فکر می کنم پسر شما هنوز هدفی برای خودش تعیین نکرده و علاقه واقعی به تحصیل نداره، فقط می خواد باعث افتخار شماها باشه. اگه به یه رشته علاقه خاصی پیدا کنه، باهاش آشنا بشه و تو محیطش قرار بگیره ممکنه اینقدر انگیزه پیدا کنه که صبح زود تا شب رو بخاطرش درس بخونه.
درباره کنکور دوباره هم، خیلی ها میگن امکان قبولی پایین میاد ولی من و دو تا خواهر دیگه ام هر سه یک سال صبر کردیم تا دانشگاهی که می خواستیم و رشته مورد نظرمون رو قبول شدیم. من حتی سال اول قبول شدم ولی وقتی به دانشگاهی که توی شهرستان بود رفتم دیدم اونجا جای من نیست و یه سال دیگه دوباره کنکور دادم. البته یکی از همگلاسی های همون دانشگاهم بعدا توی تربیت مدرس دکترا گرفت و زودتر از من هم درسش تموم شد و هیات علمی پژوهشی شد. الان وضعیت ما دوتا عین همه با این تفاوت که سابقه اون بیشتره. اما من اصلا پشیمون نیستم. آدم باید به جایگاهی راضی بشه که اعتقاد داره حقشه.

سلام آنای عزیزم
بغضم ترکیده دارم گریه می کنم . آیا تو چیز گریه داری نوشته ای ؟؟؟؟
امروز دخترم را بردم پیش دبستانی و جشن روز اول مهر را داشتند آن یکی را هم گذاشتم مهد کودک . من خیلی نگران این روزهای در راه دخترانم هستم. چرا این بچه ها حرف گوش نمی کنند . (تو برای این پسر از صد تا مادر دلسوز تری چون تو مهربانترینی)

جملات آخر حرف دل من بود خانوم دکتر
من رتبه 48 کنکور لیسانس و 2 کنکور فوق لیسانس هستم
ولی چون اصلی ترین دلیل درس خواندنم تولید درآمد بود و نه عشق به آن، تصمیم گرفتم دکترا نخوانم و حالا سیل انتقاداتی است که به سویم روان است.
هم اکنون با مدرک فوق در بهترین دانشگاه پزشکی ایران درس می دهم ولی کار اصلیم چیز دیگری است که هم کارآفرینی دارد و هم درآمد بالا
قصدم از بیان این مطالب آگاهی به خوانندگان و یادآوری به خودم بود .... باید مبارزه با مدرک گرایی را از خودمان شروع کنیم
کشور ما اکنون نیاز به کار مضاعف دارد

الین جان، از خواندن خبری که نوشتی ناراحت شدم. بیشتر فکر کن. عجله نکن دخترم

سلام

ناراحت شدم که قبول نشده، اما نگرانتر شدم که اشتباهش را میخواهد تکرار کند

من اشتباهی که ایشان الان میخواهد کند را چند سال پیش انجام دادم و یکسال خانه ماندم و در یک رشته مهندسی که انتخاب اولم بود ولی فقط دور را دور میشناختمش در دانشگاه آزاد قبول شدم ولی همان سال اول فهمیدم که این رشته با روحیات من نمیخواند (و خودم هم آن روز نمیفهمیدم که رشته‌ایی که میخواهم سی سال در آن روزی 10 ساعت کار کنم را بهتر است پیش از انتخاب یک ماه تجربه کنم و ببینم که چطور است و ایا با روحیات و شخصیت من مطابقت دارد یا نه؟! آیا بعد از تجربه محیط کاری علاقه‌ایی به ان کار دارم یا نه؟!) ولی از ترس اینکه از ان رشته انصراف دهم و سربازی با دیپلم بروم و بیفتم لب مرز و احتمال کشته شدن در لب مرز در درگیری با اشرار وجود داشت به سختی و با جان کندن و بدون انگیزه و با فشار زیاد در آن رشته ادامه تحصیل دادم و 6.5 سال طول کشید تا مدرک مهندسی را در رشته‌ایی که دوست نداشتم بگیرم! و باید بگویم افسردگی و اضطراب کمترین چیزی است که در انتظار کسی است که با چشمان بسته وارد رشته ایی که آنرا نمیشناسه و علاقه‌ایی نداره میشه! و من هزینه‌های زیادی در زندگی‌ام بخاطر آن انتخاب اشتباهم دادم و دارم میدهم

به نظر من اینکه هنوز شروع به درس خواندن برای کنکور نکرده زیاد مهم نیست ولی حتماً از طریق همکاران پزشکتان او را به سر کار ببرید (حتی اگر به مدت یک ماه هر روز نصف روز هم بره بیمارستان و محیط کار پزشکان را خودش لمس کنه خوبه تا اگر واقعاً عاشق پزشکی شد انگیزه پیدا کنه و یکسال دیگه بکوب بخوانه و اگرنه خودش را وارد مهلکه‌ایی نکنه که جوانی و بهترین سالهای زندگی‌اش را با افسردگی و اضطراب بگذرانه)

اگر بعد از اینکه محیط پزشکی را امتحان کرد به این نتیجه رسید که پزشکی را دوست ندارد و مطمئن نیست چه رشته‌ایی را دوست دارد! او را پیش یک مشاور که تخصص‌اش مشاوره شغلی است ببرید و از او بخواهید که یک تست هالند از او بگیرد (تست هالند علایق و توانایی‌های فرد را مشخص میکند و لیستی از رشته هایی که متناسب با آن علایق و تواناییها هست پیشنهاد میکند)

امیدوارم که بتونه راه خودش را پیدا کنه

به نظرم مشکل این است که پسر در ناخودآگاهش نمیخواهد دکتر شود و همین باعث میشود موفق نشود. باید متوجه شود که راه درست زندگی اش این نیست که مثل پدرش شود.

گیس گلابتون جان، من دانش آموز خیلی درس خوان و البته باهوشی بودم، معدل دیپلم من 19/69 شده بود و شاگرد اول کل استان بودم. همه ی معلم های مدرسه مرا خانم دکتر صدا میزدند، اما خودم هیچ کششی به پزشک شدن نداشتم، مخصوصا که سختی‌های زیاد خواهرم در تحصیل در رشته ی پزشکی را دیده بودم. برای کنکور هم هیچ انگیزه‌ای نداشتم، شاگرد زرنگی بودم و کلی هم ادعا داشتم، سال اول نتایج کنکور آمد و من منتظر سال دوم ماندم، سال دوم باز هم با توجه به رتبه ام توانستم در یک رشته لیسانس درس بخوانم. یادم هست کلی غر شنیدم و سرکوفت های مختلف، اما الان اگر خودم فرزندی داشته باشم که برای کنکور درس نخواند، سکووووووت میکنم، میگذارم راه خودش را برود. اگر باز هم درس نخواند بالاخره سال آینده مجبور است یک رشته ی لیسانس را انتخاب کند. چه شما هر روز بگویی درس بخوان چه نگویی، او کار خودش را میکند، گیس گلابتون من مادر نیستم اما جای پسر تو بوده ام. الان که به گذشته برمیگردم حتی خوشحالم که بدون توجه به غرولندها کار خودم را کردم و بدان که در پس ظاهر بیخیال او، یک درون پر از آشوب و اضطراب و آینده ای تار و ناپیدا هست. تو نظرت را گفته ای و پدرش هم همینطور، همین که نظرتان را میداند کافیست.

استاد عزیز خیلی دلم می خواست راجع به نتیجه کنکور پسر بپرسم اما خجالت می کشیدم...
تنها یک چیز را می خواهم بگویم شما بهترین و بهترین عکس العمل را نشان دادید...
رتبه من در کنکور خوب شد و در یک دانشگاه دولتی در تهران قبول شدم ولی به نسبت همکلاسی هایم که اکثر آنها رتبه های 2 یا 3 رقمی آوردند اصلا خوب نبود. من تمام تلاش خودم را نکرده بودم و البته نمی توانستم بکنم. شرایط روحی بدی داشتم و خیلی حساس بودم.
به قول شما زیاد می خوابیدم و ....
و دقیقا بعد از اعلام رتبه ها کلی گریه کردم ولی مادرم مرا در آغوش گرفت و با من گریه کرد و پدرم بغض کرد و دلداریم داد....
تا آخر عمرم از واکنش آنها سپاسگزارم و با تجسم خانواده شما به یاد خودمان افتادم.پسر تمام تلاشی که در توانش بوده کرده و با تصمیمی که گرفته مشخص می شود که میخواسته درس بخواند ولی نمیتوانسته!!!!! و اینبار می خواهد دوباره و بیشتر تلاش کند.امیدوارم جزو همان 10 درصد موفق باشد و هر چه زودتر وارد دنیای بزرگترها بشود. همانطور که خودتان فهمیدید و عمل کردید، او به محبت و همدردی شما بیشتر نیاز دارد تا سرزنش و گله هایتان زیرا خودش به اندازه کافی خود را سرزنش می کند و این رفتار خوب شما تا ابد در حافظه اش ثبت خواهد شد.

سلام خانوم دكتر خوب هستين؟ببخشيد من خيلي دير اين مطلب را خوندم ولي ميخواستم نظرم را براتون بنويسم البته اين تجربه شخصي خودم هست:شما ميتوانيد براي اينكه پسرتان به درس اهميت بده و كلا اون چيزي كه به صلاحش هست را انجام بده يك كار خيلي ساده و راحت انجام بديد! بله خيلي راحت مثل آب خوردن :او را رها كنيد...او داره الان مقاومت ميكنه...دست خودشم نيست وفكر نكنيد كه داره با شما لج ميكنه يا چون شما نامادري هستين نه به اين خاطر نيست.او را درك كنيد اما برايش خير و بركت طلب كنيد و شكرگزاري كنيد كه پيشرفت مادي و معنوي ميكنه و خير و صلاحش را از خدواند متعال بخواهيد و جملات تاكيدي در مورد تجلي طرح الهي زندگي او به زبان بياوريد:مثلا بگوييد هم اكنون طرح الهي زندگي فلاني تجلي پيدا ميكند و زندگيش روز به روز بهتر و پربارتر ميشود. يا اين جمله كه:تو را به طرح الهي زندگيت ميسپارم.خداي درونت به سرعت طرح الهي زندگيت را برتو آشكار ميكند.تو در كمال آرامش،طرح الهي زندگيت را به انجام ميرساني. خانوم دكتر عزيز براي ايشون توي دلتون هميشه خير و بركت بطلبيد و او را رها كنيد و ببخشيد و اثرات معجزه آساي اين كار را مشاهده كنيد.هرچي بيشتر نگران باشيد و استرس و خودخوري و دلشوره از آينده او،موارد منفي را جذب ميكنيد و او هم مقاومت نشون ميده و از شما دورتر ميشه.مطالعه كتاب چهار اثر از فلورانس اسكاول شين توصيه ميشه.شاد و خوش باشيد

متاسفانه توي كشور ما همه دوست دارند يقه سفيد(پشت ميزنشين) باشند تا يقه آبي(نيروي فعال كاري و كارگري)
من الان سالهاست دارم كار ميكنم از 19 سالگي و الان 36 سالمه.توي كشور ايران فقط بهترين شغل از نظر عوام دكتر و مهندس و وكيل هست!!!! در صورتي كه يك بازارياب خوب يا يك معلم با تجربه يا يك سخنران يا اصلا يك نقاش و نويسنده جايگاهي در بين مردم نداره و كسي طرفدار اين رشته ها به عنوان شغل نيست و فكر ميكنند درآمدي نداره.اكثر افراد از رشته تحصيلي و شغلشون دلزده هستن چون دنبال استعدادها و علايقشون نرفتن و چشم و همچشمي و فشار خانواده ها مزيد برعلت شده.من خودم فوق ديپلم هستم و با يك شغل ساده شروع كردم الان هم خدا رو شكر همه چي دارم و راضي هستم حتي راضي تر از دوستانم كه اكثرا فوق ليسانس گرفتن اما بيكار يا در مشاغل پايين با حقوق ناچيز.سعي كنيد كارآفرين باشيد و تجربه كسب كنيد.توي بازار كار تجربه و روابط عمومي و تعامل با ديگران به دردتون بيشتر ميخوره تا اينكه پز بديد كه من ارشد MBA دارم ! من خودم كارآفريني كردم و چند نفر را استخدام كردم.باور كنيد اصلا سخت نيست فقط بايد ريسك كنيد و نسبت به حرفهاي ديگران ناشنوا باشين.دنبال مدرك گرايي هم نباشيد.توي بطن كار و جامعه و بازار چيزهايي مي آموزيد كه در بهترين دانشگاههاي كشور هم هرگز ياد نخواهيد گرفت.

سلام گیسو جان
من تجربه ی پشت کنکور موندن رو دارم؛ اما شکر خدا نتیجه ی دلخواهم رو به دست آوردم
تمام علت پشت کنکور موندن من این بودکه خودم رو دست کم گرفتم و هی گفتم امسال نمیشه سال دیگه (درست مثل پسر شما)


اگر دوست داشتین کامنت منو بهش نشون بدین، تجربه ی خودمه:
با توجه به روحیه لطیف و هنری شون به نظر من دندانپزشکی بین 3 تا رشته ی اصلی تجربی براشون بهترینه. حتی اسم یکی از کتابهای رفرنس ما "علم و هنر در دندانپزشکی ترمیمی" هست اما خب حالا هر رشته ای که بین 3تا رشته ی اصلی رو دوست دارن من به عنوان کسی که پشت کنکور بوده و بعد نتیجه ی دلخواهم رو به دست آوردم بهشون پیشنهاد می کنم که: هدفگذاری داشته باشن (گیسوگلابتون جان فکر کنم شما تو این زمینه خیلی خوب بتونین بهشون کمک کنین )
و واقعا برای رسیدن به این هدف خوب تلاش کنن. حتما حتما دلایلی که میخوان دکترای حرفه ای یکی از 3تا رشته پزشکی، دندون، دارو رو قبول بشن برای خودشون مکتوب کنن و جاهای مختلف خونه بچسبونن که جلوی چشمشون باشه و تو ذهن شون بمونه و بهشون انگیزه بده.

آزمون های یه موسسه آموزشی رو ثبت نام کنن و با برنامه ی اون خوب پیش برن.
هر لحظه بهترین خودشون باشن - یعنی مثلا وقتی حالشون خوبه در روز 10 ساعت درس بخونن مفید؛ اگه احیانا خدای نکرده سرما خوردن مریضن و ... در حد توانشون اون روز رو درس بخونن-

هیچ وقت از برنامه ی آزمون جا نمونن.

اردوی نوروزی به نظرم جالب نیست (به درد داوطلبی میخوره که رشته ی متوسط بخواد قبول بشه برای داوطلبی که رشته ی تاپ میخواد مطالعه ی شخصی طبق برنامه آزمون خیلی بهتره.

1 سال تمام بدون تلویزیون و موبایل و اینترنت به نظرم اصلا کار جالبی نیست!
به جای گوشی موبایل آخرین مدل، یه گوشی موبایل ساده (بدون بازی و وای فای و ...) داشته باشن. با یه سیمکارت جدید که فقط خانواده شماره ش رو داشته باشن. شما فرض کن روزی که رفتی آزمون بدی یه وقت اتفاقی پیش اومد چیزی یادش رفت باید بتونن به خونواده خبر بدن. یا حتی یه چیز ساده تر مثلا پدر میره دنبالشون نزدیک حوزه جای پارک نیست بخواد به آقای پسر -آقای دکتر آینده ایشالا - بگن بیاد سر خیابون یا ... بتونن .

اینترنت فقط برای روزهای آزمون و گرفتن کارنامه ی اینترنتی و ... لازمه.

بعضی موسسات برگزاری آزمون(نمیدونم میتونم اسم ببرم یا نه) پدر و مادر داوطلبا هم میتونن تو
سایت عضو بشن و وضعیت تحصیلی فرزندشون رو پیگیر باشن.

و یه چیز خیلی مهم درس زیست شناسی رو خیلی خیلی خوب بخونن و حتما حتما به شکل های کتاب، عبارات "اغلب،برخی،بعضی،همه، معمولا و ..." تو متن کتاب خیلی دقت کنن

مهمتر از همه برای شروع جدید تمام افکار منفی رو دور بریزن و توانمندی های خودشون رو باور کنن

اشکالات شون توی آزمون ها و تستهایی که میزنن رو حتما یادداشت کنن برای دوران جمع بندی عالیه.

1 ماه آخر که دوران جمع بندیه از دروس عمومی حتما حتما درس دین و زندگی رو با آیات و روایاتش خوب و کامل بخونن و از درسهای اختصاصی درس زیست شناسی رو کامل کامل بخونن. بقیه ی دروس فقط با سوالات آزمون های کنکور داخل کشور و خارج کشور که چند روز یه بار تو خونه با لباس بیرون (مث جلسه کنکور) از خودشون امتحان میگیرن اکتفا کنن. (پی دین و زندگی و زیست شناسی کامل کامل خونده بشه، بقیه ی دروس با سوالات دوره بشن و اشکالات شون رو برگردن رو منابع درسی شون بخونن)



البته تمام اینها پیشنهاده و تجربه ی شخصیه منه که امیدوارم بتونه کمک شون کنه وگرنه که مسلما تصمیم نهایی برای شرایط و برنامه ریزی با خودشون و پدرشون و شماست

با آرزوی موفقیت

سلام گیسوی عزیزم اخه موضوع اینکه تواین دوروزمانه همه به جای شخصیت افرادبه مدرک افراد نگاه میکنن،مثلاطرف مدرک فوق لیسانس میگیره که شایدخواستگاردکتریادراین حدود داشته باشه ولی اصلابرای شغل به خودشون زحمت نمیدن وواسه دهان پرکردن میخوان وگرنه گرفتن مدرک فوق ازدانشگاه ازادمگه کاری داره من بخاطر معدل بالای17 بدون کنکورراحت میتونم فوق برم ولی چه عجلی ای اول کاربعدادامه تحصیل به نظرتون بهترنیست

سلام تو وبلاگ دلنوشته هاي يك مسافر مطالبي خوندم تحت عنوان (من بايد) اگه دوست داشتيد مطالعه كنيد شايد بتونه به پسر كمك كنه تاخواسته قلبي وواقعيش را تشخيص بده به اميد خدا

به نظر من مشکل فقط یک چیزه . و اون هم اینه که شنیدن خانم دکتر یا آقای دکتر خیلی در ایران به افراد وجه اجتماعی میده و خیلی شنیدنش حظ داره. و پسر تنها چیزی که ذهنشو پر کرده همینه و بس. نه درس خوندن دوس داره نه علم خاصی. اصلا همونطور که گفتید مطابق آنچه درونن مطابق با روحهش هست پیش نمیره و فقط به به وجهه ی آقا دکتر شنیدن و بودن چسبیده و اگر همین وجهه رو یه کارشناس آشپزی داشت شاید دنبال آشپزی می رفت . اشتباهی که شاید همه ما کم و بیش در زندگیمون کردیم و می کنیم متاسفانه.کاش بچه ها با وجود همچین کسی کنار خودشون سعی نمیکردن پس از اینکه یه عمر اشتباه کردن بفهمن که اشتباه کردن.به نظر من همون درسایی که به بقیه میدید ولی نه از دید یه معلم بلکه یه دوست و از در چشم اون وارد بشید و ازش بخواید که از درون به خودش پی ببره بشینه فکر کنه اگر آقا دکتر شدن اینقدر از دید جامعه ال و بل نبود دوست داشت واقعا چکاره بشه ، اگر دکتر شدن برابر با نظافت رستوران بود در دید جامعه بازم می خواست که دکتر بشه؟

یک چیز دیگه هم دلم می خواد بگم که اون موقع نگفتم چون نه متاهلم و نه فرزندی دارم ولی میدونم انکه مادر ادم همه یسال نیاد خونه برا درس خوندن من و یا پدر رنج رانندگی طولانیه هر روزه روتحمل کنه کمکی به درس خوندن نمی کنه. بهترین کمک اینه که فضای خونه آروم باشه و انتظار کمک ار فرزند تو این مدت نداشته باشی مثلا زمانی که حتی داره استراحت میکنه مدام نگی درس بخون یا حتی بگی حالا که درس نداری بیا فلان کار رو بکن. برای نصیحت هم توی یه شرایط خاص که طرف حس شنیدن داره صبحت کنیم نه زمانی که خنو خونمون رو داره می خوره. این رواز رو تجربیات شخصی خودم موقع کنکور میدم. متاسفانه بسیاری از مادر ها محبشون دوستی خاله خرسه هست و خودشون فکر مینن دارن وظیفه مادری روانجام می دن در حالی که خودشون رو دارن از حس مسولیت خلاص میکنن مثل همون غر زدن های مداوم که خودتون هم گفتید. از صمیم قلب براتون آرزو می کنم که بتونید بهترین راه حل رو پیدا کنید و پسر و به بهترین راه هدایت کنید. و در ضمن فکر نکنید همه مسئولیت این فرد با شماست. مطمئنا شما بهترین کار رو در زمان خودش انجام دادید و از این به بعد هم همینطور خواهد بود با توجه به تواناییهایی که در شما دیدم. شاد باشید و لبتون خندون تنتون درست

باسلام وعرض ادب
از قسمت آخرو نصیحتهای مربو بکارکردن بسیار لذت بردم
اما
با قسمت اول داستانتون زیاد موافق نیستم...
حقیقتش من هم چهارسال پیش کنکوری بودم و تمام این احساسات رو تجربه کردم...
و متاسفنه این ی باور غلطی بین والدین هست که فکر میکنند هرچی امکانات بیشتر دراختیار فرزند خود قرار دهند و بیشتر خود را درمضیقه قراردهند بیشتر نتیجه خواهد داد!
درحالیکه بنظرم اصلا این تفکر مخرب است برای یک نوجوان پشت کنکور چرا که این احساس را شدیدیتر میکند که حتما یک مسیله ی مهم و وحشتناک وبسیار خاص درپیش است!
وبنظرم این حس خیلی وحشتناک است...ونکته ی دوم که شاید همه دچارش نشوند اما من شدم این احساس دین و احساس عذاب وجدانی بود که از هزینه کردنهای بسیار زیاد وحتی مراعاتهای بسیار افراطی خانواده من بایت مهمانی ندادن نبود سروصداواصرار به کلاسهای جبرانی و...عامل آن بود
وهمه ی آنها باعث استرس شدید میشد که کاملا نتیجه ی عکس میداد.ورتبه ی مراخراب کرد اما بحمدالله من پشت کنکور نخاسم بمانم و بالیسانس سریع جذب کار شدم وبدون هیچ پارتی مسیول داخلی بخش در دانشکده ی دندانپزشکی شهید بهشتی مشغول هستم...آی لاو یو پی ام سی!!!!

درود بر گیس گلابتون عزیز
من وقتی پزشکی خواندم که مد بود بچه زرنگها یا دکتر بشوند یا نهایتا مهندس
الان اصلا راضی نیستم از پزشک بودنم....روحیه لطیفی داشتم و در سالهای پزشکی خواندن از درس تشریح گرفته تا بیمارستانها همه را زجر کشیدم....خب تمام شد و رفت اما توصیه میکنم اینجا به پدر و مادرها که اگر بچه هایتان استعدادی دارند آن را پرورش بدهید....نخواهید برای پز دادن به این و آن حتما بچه هایتان رشته های اسم و رسم دار قبول شوند چون بعدا به مشکل بر می خورند

خانم دکتر سلام و وقت بخیر
میخواستم ازتون خواهش کنم در مورد پیدا کردن استعدادها و اینکه چه شغلی باعث رضایت میشه مطلبی بنویسید. چون خیلی ها مثل من هنوز نمیدونن استعدادشون چیه تا برن دنبالش. من مدرک لیسانس در یک رشته ی مهندسی دارم و در شرکتی شاغل هستم. اما احساس رضایت ندارم و احساس میکنم روزهای عمر و جوانیم داره به سرعت هدر میره.دلم میخواد شغلی داشته باشم که عاشقانه دوستش داشته باشم و از انجام دادنش لذت ببرم.

با نظراتتون کاملا موافقم..... خب چه خبر پسر بلاخره پزشکی قبول شد یا نه؟ الان چی کار می کنه گیس گلابتون جون؟