گیس گلابتون به سیرک می‌رود!-4

سلام عزیزم چقدر قشنگ من رو برد به هفت سال پیش که سیرک اومده بود اصفهان
خیلی عالی بود هنوز صحنه آخر برنامه که آهنگ بلند گذاشتن و از همه خواستن هر چقدر دوست دارن بلند داد بزنن و خودشون رو تخلیه کنن یادم نرفته باور کن صدای خواهرم به صدای من نمی رسید اونقدر جیغ زدم که صدام برای یه هفته خش دار شده بود

سلام گیس گلابتون عزیز خوشحالم که بهتون خوش گذشته

عالی بود گیسوجان. من هم وقتی دانش آموز ابتدایی بودم یک سیرک به تهران آمد. یادمه تبلیغات مفصلی در تلویزیون کردند. شانس ما زد و ما را از طرف مدرسه به سیرک بردند. البته چون ساعت مدرسه تا ظهر بیشتر نیست ما نصف برنامه ها را دیدیم. کلا زمان مدرسه خاطرات خیلی خوشی از اردوهای دانش آموزی دارم. ما را زیاد به این اردوها می بردند. با اینکه بچه آرامی بودم و نمره انضباطم بیست بود یک بار پنجم ابتدایی و یک بار دوم دبیرستان ماجراجویی های شگفت انگیز و خفنی در اردوها داشتم. کاش می شد برایت تعریف کنم.
به هر حال من هیچ کدام از اینها یادم نبود. انگار که هیچ وقت نبوده اند. ممنون که یادم آوردی.

خیلی هیجان انگیز بود روایت شما ...دچار سرخوشی و یک لبخند گشاااااااااد شدم در انتهای متن :))
تمرینی که در انتها بهش اشاره کردی ، و نکته ای که در مورد خوشی ها یادآوری کردی ، عالیه...سپاسگزارم :-*

سلام گیسو جان عزیز
خیلی قشنگ نوشته بودید.
همه شو خوندم.
منم یه دفعه سیرک رفتمدوران دبستان
ولی جالبه صحنه ی خاصی یادم نیست
جز یه لحظ از شیرها! :)

سلام چقدر قشنگ نوشته بودین وچقدر هوس کردم برم سیرک من کودکی آرامی داشتم بدون تفریح وهیجان الان کودک درون شادتری دارم نسبت به کودکی ...آخر متن رو هم خیلی دوست داشتم خوشی ها مثل عطر پخش میشن واقعا همینطور هست. ..دوستتون دارم.

گیس گلابتون جان منم به تازگی برای خودم همچین خاطره خوبی ساختم. با سه تا از دخترهای فامیلمون یک کوپه قطار دربست کردیم و رفتیم مشهد. جدا از خود سفر که به عنوان یه سفر مجردی دخترونه خیلی دل چسب بود، روز اخر یه مزه دیگه داشت. رفتیم پارک آبی! عااااالی بود. ما 4 تا دختر گنده تا می تونستیم تو سرسره های ابی جیغ زدیم و خندیدیم و تو سر و کله هم زدیم. با اینکه اخرش از شدت بالا پایین رفتن تو سرسره ها و با کله افتادن تو استخر آب من حالم بد شد ولی بازم برام یه خاطره خیلی خوبه. تا چند روزدر موردش حرف میزدم و به همه توصیه میکردم برین. حتی خوابشم دیدم. خواب اینکه دوباره رفتم و تو اون سرسره های هیجان انگیز غلتیدم. عالیه و در عین حال که هیجان انگیزه ترسناک و دلهره اور نیست. خلاصه که هنوزم وقتی بهش فکر می کنم یه حس خوشی وجودم فرا می گیره.
به همه دوستان میشنهاد می کنم مشهد رفتین سرزنین موج های ابی برین! عاشقش میشین!

راستی اینم بگم که من تودم نگران نظافت و رسیدگیشون بودم اما سرزمین موج های ابی که ما رفتیم خیلی خیلی تمیز بود و همه جا پر غریق نجات و مامور بود و خلاصه رسیدگیشونم خوب بود

سلام
آدم یک خاطره خوشمزه معرکه بخواند و لحظه لحظه اش را با توصیفات عالی نویسنده اش تصور کند، بعدش یک جمله و توصیه ناب بخواند.. از این بهتر هم داریم؟
" قدر لحظه های شاد را بدانید. به آنها فکر کنید و در موردشان حرف بزنید. مرتب خوشمزگی شان را زیر دندان ذهنتان مزه مزه کنید".

خیلی عالیست که همیشه یک نکته مفید و دوست داشتنی با قلم زیباتون به ما هدیه می دید. ممنونم. انرژی ام بیشتر شد. خستگی فاینال های آخر ترمم هم تمام شد

و چه عالی که به شما خوش گذشته و کلی خاطره خوب و شیرین براتون ساخت :)

خیلی قشنگ نوشتی. من تا حالا سیرک نرفتم ولی امشب که داستان شما رو خوندم انگار واقعا تو سیرک بودم.

گیسوجان وقتی سال پنجم دبستان تمام شد یک اردوی فارغ التحصیلی برای ما برگزار کردند.مدیر مدرسه من را خیلی دوست داشت.در دوران دبستان دختری بسیار آرام و کمی ساده دل بودم که شیطنتی نمی کرد و همیشه خدا دیر به مدرسه می رسیدم و خوبی بودم. اما از قدیم گفته اند از آن نترس که های و هو دارد از آن بترس که سر به تو دارد
آنروز ما را به ورزشگاه آزادی بردند و کنار دریاجه اتراق کردیم. روزی گرم بود و آفتاب روی دریاجه تلالو داشت. آنروز مادرم یک شیشه شربت توت فرنگی برایم درست کرده بود. مدتی گذشت و من توی سایه نشسته بودم و دریاچه را نگاه می کردم. ناگهان متوجه شدم که یک جاده باریک شبیه به پیست دوچرخه سواری دورتادور دریاچه کشیده شده است. او چه کشفی !!! چقدر حال می دهد که آدم در این روز دل انگیز دور دریاچه را طی کند!!! ایده ام را به دوستانم گفتم اما آنها هر دو بچه هایی چاق و کم تحرک بودند
اما من مصمم تر و هیجان زده تر از آن بودم که اهمیتی بدهم. اصولا تک پر خوبی بودم و هستم. حتما می گویید معلم ها و مدیر مدرسه کجا بودند. خوب همه آنقدر بهشان خوش گذشته بود و آنقدر بچه دور و برشان بود که تا نیم ساعت بعد هم متوجه نشدند. فقط وقتی که من آن طرف دریاچه رویت شدم دوزاری شان افتاد و مطمئنم که اگر جاده آنقدر در دید نبود اصلا کل ماجرا را متوجه نمی شدند.
حالا من ماراتنم را شروع کردم. در ذهن کودکانه و ساده من دریاچه کوچک به نظر می رسید. غافل از آنکه پاهای من هم کوچک هستند. نیم ساعت راه رفتم و گرمازده و تشنه شدم. شربت توت فرنگی را تا ته سرکشیدم. به نظرم آمد که راه خیلی زیادی آمده ام و دیگر ارزش برگشتن ندارد. اما هر چه جلوتر می رفتم مسیر طولانی تر می شد و پاهای من خسته تر. آفتاب به شدت می تابید و تشنه ترم می کرد. اما من کوتاه نمی آمدم.اشکم داشت درمی آمد. بالاخره دو سوم مسیر طی شد و من رسیدم به جایی که حصارکشی شده بود و دری آهنی مانع راهم بود. خدایا حالا چکار کنم! به هر زحمتی بود خودم را از یک جای کوتاه حصار بالا کشیدم و به آن طرف رفتم. حالا این طرف پر از درخت و سایه بود. تپه هایی چمن کاری شده هم نزدیک جاده بود. خوشحال بودم که سفرم به آخر رسیده است که ناگهان ... نگاهم به محوطه باز کنار جاده افتاد و در فاصله بیست متری خودم وحشتناک ترین صحنه عمرم را دیدم... پانزده یا بیست تا بودند نمی دانم فقط می دانم زیاد بودند. بیست تا سگ ولگرد را می گویم که آنجا اجتماع کرده بودند و با سایه ها و گرمای آفتاب حال می کردند. یکی از سگ ها ایستاده بود و به من پارس می کرد. مرگم را حتمی می دیدم. دور و بر را نگاه کردم تا شاید کسی را ببینم. دو مرد را دیدم که بیست متری با من فاصله داشتند و کنار دریاچه ایستاده بودند. شروع کردم از ته دل جیغ ها کشیدم و کمک خواستم. به طرف آنها دویدم. آنها هم به طرف من. خدای من ... آنها دو پسربچه همسن من بودند. از دور فکر کردم مرد هستند. آنقدر خسته و ترسیده بودم که خودم را روی زمین انداختم و با گریه گفتم که چه دیده ام. پسرها سر و گوشی آب دادند. آنجا شمشادهای بلندی داشت که مانع دیدن سگ ها می شد. آنها هم ترسیدند و هر سه با هم فرار کردیم و خودمان را به جایی که اردو اتراق کرده بود رساندیم. جالب بود که هیچ کس نه من را سرزنش کرد و نه دعوا. مدیر خیلی خونسرد بود و فقط گفت که من را آنطرف دریاچه دیده که می رفتم

فقط یک سوال هنوز گوشه ذهن من است : در یکی از بزرگترین و جامع ترین ورزشگاه های کشور آنهمه سگ ولگرد چه می کردند ؟
خنده ام می گیرد از این فکر که شاید سگ های محترم هوس می کردند که
دسته جمعی کمی در آفتاب پیاده روی کنند و سلام و احوالپرسی ای هم بکنند با جمعیتی که کنار دریاچه اتراق کرده بودند. فکر کن معلم ها ، بچه مدرسه ای ها ،ورزشکارها ، مغازه دارها همه بی خیال مشغول استراحت و خوردن هستند که ناگهان...

وااااااااااااااای... چه خووووب نوشتید! کلی خندیدیم. من دوست دارم کتاب خاطرات شما را بخرم و در کتابخانه ام داشته باشم.