من و لوسی مونتگمری خالق قصه‌های جزیره

منم نوشتن را دوست دارم. از بچگی خوب می نوشتم. اما یک مشکل بزرگ وجود دارد. آدم به دنیایی که از ذهنش به روی کاغذ می آید دل می بازد و وابسته به آن می شود. دلش می خواهد واقعا آن اتفاق ها بیافتد. هر چه در ذهنش است با نوشتن پررنگ تر و قوی تر می شود. تلخی ها تلخ تر و شیرینی ها رویایی می شوند. شما درست می گویید . داستان انعکاس زندگی و افکار ماست. من نوشته هایم را به هیچ کس نشان ندادم به جز دایی مرحومم چون نمی خواستم کسی از خصوصی هایم با خبر شود. ای کاش راهی برای نوشتن سالم پیدا می شد. می دانی گیس گلابتون دوتا داستان عاشقانه زیبا توی ذهنم هست اما حتی می ترسم به آن فکر کنم چون می دانم وابسته اش می شوم. واقعا نمی دانم چکار کنم. امیدوارم شما در این راه موفق شوید. گیس گلابتون می خواستم بهتون بگویم که تجربه بیست ساله کاری شما و دوازده سال تحصیلات شما و جاهایی که رفته اید بهترین منبع برای داستان های زیبا است. من به شخصه عاشق خاطرات کاری شما هستم. اصلا سالها است که وبلاگ هایی با این موضوع می خوانم. نه تنها من که برای خیلی ها جذاب است. داستان یک زن کارآفرین یا مادر ناتنی و خیلی عناصر جذاب دیگر در زندگی شما وجود دارد که پتانسیل تبدیل شدن به قصه را دارند. من به شما پیشنهاد می کنم در انجمن ادبیات داستانی واقع در خیابان ویلا عضو شوید. حتی اگر یکی دوبار در جلسات شرکت کنید راه کار به دستتان می آید. حتی خاطرات روزانه شما پر است از منبع الهام برای نوشتن. امیدوارم به زودی داستانی زیبا بنویسید گیسوجان.

سلام
منم اصلا فکر نمی کردم لوسی مونتگومری که داستانهاش پر از نور امید بوده در نهایت خودکشی کرده باشه، آن شرلی یکی از بهترین داستانهایی بود که من خوندم. ظاهرا نویسنده ها بیشتر در مورد چیزهایی مینویسن کهندارن. مثل جین آستین و خواهران برونته.
شاید هم اگه مونتگومری این کتابها رو ننوشته بود بجای 67 سالگی در 37 سالگی خودکشی می کرد!
خیلی خوبه که هنوز به خاطر دارید که چی دوست داشتید. من هم سالهای خیلی دور دوست داشتم فیلمساز بشم چون هیچی مثل عالم فیلم و سریال و رمان منو جذب نمی کرد. اما زندگ در عالم واقعی باعث شده که خیلی از این آرزوها دور بشم. عالم سرگرمی عالم بی انتهاییه. خیلی وقتها احساس می کنم فیلم ها و سریالهایی که در بچگیم دیدم بیشترین تاثیر رو چه مثبت و چه منفی در تصمیم گیری ها و هدف گذاری های زندگیم داشتن. یعنی ممکنه منم یه روزی بتونم یه شبکه خصوصی تو این کشور راه اندازی کنم؟؟؟

باورم نمیشه نویسنده آن شرلی خودکشی کرده باشه! کتابی که با خوندنش یاد گرفتم در اوج مشکلات می شود با تغییر نگرش، به آرامش و شادی رسید....وقتی آن شرلی با لباسهای مندرس به کلیسا رفت و همه بهش زل زده بودند با خودش گفت "فکر می کنم لباس ابریشمی زیبایی به تن دارند و برای همین دیگران به لباس زیبایم زل زده اند"......فکر می کردم نویسنده کتاب هم باید مثل قهرمان داستانش پر از شادی و نشاط باشد....اما گویا اینطور نیست

وااااو... این متن را خیلی زیبا نوشتید!!! خیلی زیبا... حظ بردم. احساس کردم تغییری در قلم شما به وجود آمده. متشکرم موضوعش هم جذاب بود.

سلام
چقدر این پست هاتون و دوست دارم. ممنونم که می نویسید
اون سه صحنه رو یادمه ولی چه جالب نمی دونستم مارک تواین ازشون ایده گرفته ... راستش برعکس فکر می کردم :))))
هوشنگ مرادی کرمانی هم داستان تلخی های زندگی بچگیش رو نوشته (شما که غریبه نیستید... من عاشق این انتخاب اسمش هم هستم) درست میگید تلخی های بچگی رو روکش شکلات زده بهش و هممون با قصه های مجید بهشون می خندیم

...منم دوماهی است که ساعتی در روز و ساعتی در شب با خواندن خاطرات زیبای شما، از زندگی خودم دور می‌شوم و به تماشای زوایای خوش‌رنگ زندگی شما می‌نشینم و چقدر لذت بردم و می‌برم، طوری‌که نتونستم بر شوق خودم برای خوندن مطالبتون غلبه کنم و فرصتم را مثلا به دیدن فیلم اختصاص بدم... الان که دارم به صفحاتی پایانی می‌رسم نمیدونم خوشحال باشم یا ناراحت. بهرحال ممنون که خاطرات و حالات و افکار خوبتون را با دیگران شریک می‌شوید. اگر اینها را به عنوان کتاب چاپ کرده بودید الان خوشحال بودم که یک کتاب 430 صفحه‌ای خواندم و لذت بردم. پیش از این زندگی‌نامه 500 صفحه‌ای استیوجابز را خوانده بودم و همینقدر میخ‌کوب شده بود.
قلمتان پرتوان و باطراوت

سلام

نوشته های یه انسان واقع بین که با روان شناسی و تاثیر نوشته ها بر روی فکر و ذهن مردم آشنایی دارد، بسیار بسیار ارزشمندتر است کسی است که رنج ها، زخم ها و عقده های کودکی اش را به اشکال مختلف به خورد مردم می ده و از همه بدتر خودش هم نمی دونه داره با روح و روان دیگران چه می کنه. کسی که می دونه، نمی شه همیشه به همه چیز خندید، داستان های مهم تری می نویسه.

خانم چشمه علایی امیدوارم به زودی داستان های شما رو بخوونیم. من به ندرت در زندگی داستان و رمان خوندم. دقیقا به دلیل کم رنگ بودن نگاه واقع بینی در بیشتر داستان های عامه پسند و از طرف دیگه نگاه زیاده از حد تیره و منفی در باقی داستان ها.

نویسنده ای که بتونه این دو مورد رو در توازن نگه داره، هنرمند واقعیه. ما فقط داستان می خونیم که از دنیای واقعی دور بشیم یا داستان می خونیم تا راه و رسم زندگی رو یاد بگیریم؟ قدیم ها رو نمی دونم، اما می دونم دخترای تحصیلکرده زیادی هستن که دوست دارن، داستان های ارزشمند بخونن.

من فکر می کنم شما می تونید داستان های تاثیرگذاری بنویسید. چون شما اسلحه ای دارید که درصد بیشتر نویسنده ها از اون بی بهره ان. روان شناسی! می تونید داستان هایی بنویسید که به جای روایت یه مسئله به ده ها شکل متفاوت، راه خروج درست رو به خواننده یاد بده.

سلام

سال نو مبارک

چه جالب! منم امروز داشتم به نویسندگی فکر می کردم حتی چند مطلب اولم هم آماده کردم اما از ترس اینکه یکی دیگه کپی شون کنه ترسیدم تو اینترنت بذارمشون! پدرم کلی بهم خندید گفت مثل استاد ما هستی که می گفت جزوه ها کار خودمه ولی از ترس اینکه کسی ندزده کتابشون نمی کنم!! بعد ما ازشون پرسیدیم مگه تا حالا چنتا کتاب شما رو دزدیدن؟!

گیس گلابتون عزیز ، چقدر این متنتون شیرین بود، خیلی عالی مینویسید ، راستی اگر یک روز این مطالب سایتتون رو کتاب کنید کتابی عالی خواهدشد منظورم همین نوشته هاست، شاید یه چیزی شبیه به کتاب بابالنگ دراز بشه ، نامه نامه ... یه قصه هم اگه همراهش دنبال بشه، عالیه،مثل قصه ازدواجتون من که دوست دارم ، کتابتونم از همین الان میخرم