کاخ سعدآباد

همیشه خوش باشی گیس گلابتونم :*

آخه یادش به خیر منم با دوستان رفتیم کاخ سعد آباد بسی خوش گذشت موزه استاد فرشچیان هم رفتیم ! بهترین و زیباترین تابلو رو هم که جلو ورودی زده بودن هنوز هم همونجا بود؟ آینه رو میگم جلوی در بود؟!

چه روز خوبی:)

گیس گلابتون جان، به روز رسانی رو که تقریبا هر روز میکنی. چیزی که مهمه اینه که بدونیم کدوم قسمت ها تغییر کرده. من مثلا دوست دارم حتی کامنت های اضافه شده رو هم بدونم و بخونم. چون اصولا کامنت های اینجا هم خودشون پر از تجربه و آگاهی هستن. پس چیزی که به نظرم لازمه، یک قسمت جدید به اسم به روز رسانی هست، که آخرین تغییرات (حتی اضافه شدن کامنت) رو بگه.

عبادت به جز خدمت خلق نیست. خدا را سپاس که با وبلاگ به این خوبی در ارتباطم که زندگی و روح وروانم رو تحت تاثیر قرار داده و آرامش و عشق و محبت رو در قلب و روحم جاری کرده. ممنون به خاطر مطالب مثبت و انرزی فوق العاده ای که از نوشته هات می گیریم. در اینجا از غم و ناراحتی و انرژی منفی خبری نیست. هر چی هست امید و شور و عشقه که اصل زندگی هم همینه. خدا رو به خاطر این همه موهبت و نعمت که قطعا یکیش هم آشنایی با شما و سایتتون و طرز فکرتون هست شکر می کنم و هزاران هزاران دعای خیر و انرژی مثبت و شادی و سلامتی و آرامش و.... هر چی چیز خوب تو دنیاست پیشکش وجود نازنین شما.

من عاشق سعد آبادم خوش به حل كساني كه تو اين فضا زندگي كردن و بزرگ شدن فكر كن صبح از خواب بلند شي و پرده ها رو كنار بزني و همچين مناظري رو ببيني و صداي آب و پرنده ها

من عاشق سعد آبادم خوش به حل كساني كه تو اين فضا زندگي كردن و بزرگ شدن فكر كن صبح از خواب بلند شي و پرده ها رو كنار بزني و همچين مناظري رو ببيني و صداي آب و پرنده ها

منم کاخ سعدآباد رو خیلی دوست دارم و اتفاقا هفته ÷یش هم اونجا بودم من هربار که می رم تمام مدت به شوق دیدن موزه فرشچیان اونجاها راه می رم اینقدر این نقاشی ها و تابلوها رو دوست دارم که از اونجا خسته نمی شم حس اینکه خودش رو هر کدوم از تابلوها کلی قلم زده و وقت صرف کرده حس زنده بودن تابلوها روحمو تازه می کنه

ریحانه جون، کامنتها را هم به روز رسانی کنم؟ نمی دانم... از طراح سایت می پرسم. از نظر لطفت به این وبسایت سپاسگزارم/ جور دیگر عزیز، اولین تابلو "امید" نام داشت/

سلام آناهیتای عزیزم. خدا قوت. منم عااااشق کاخ سعدآبادم. سه باری که رفتم بیشتر از همه موزه برادران امیدوار بینهایت منو مجذوب خودش کرده و همینطور هم کاخ موزه سبز رو دوست داشتم. عکسهای برادران امیدوار رو که میدیدم میگفتم شصت سال پیش با این همه کمبود امکانات واقعا چجوری تونستن به رویاهاشون رنگ حقیقت بدن و به سفرهای کشورهای دور برن. عکسهاشون رو میدیدم که با اقوام بدوی آفریقایی عکس انداختن و تپه هایی که از اسکلت سر آدمها درست کرده بودن مو رو به تن آدم سیخ میکرد!!!