@ تاوان اشتباهات دیگران را از همسرمان بگیریم.
برای مثال مادرشوهر به شما متلک بگوید و شما عصبانی بشوید و با همسرتان دعوا راه بیندازید و قهر کنید. این کار خطای بزرگی است. هرگز به خاطر دیگران با هم دعوا نکنید. بعضی از آدم ها انگار دوست دارند که بین زوجین خوشحال و راضی اختلاف بیندازند. باعث شادی و رضایت این قبیل آدم های بیماردل نشوید.
@ مدت طولانی قهر یا سکوت کنیم.
گاهی اوقات دلخور می شویم. آنقدر ناراحت هستیم که ترجیح می دهیم، سکوت کنیم. در خودمان جمع می شویم و دل دماغ نداریم. آدمیم دیگر. فرشته که نیستیم که همیشه اخلاق بهشتی داشته باشیم. ولی بخاطر داشته باشیم با طولانی کردن قهر و سکوت، گره ای را که به دست باز می شود، به گره ای کور تبدیل می کنیم. هر دو در آشتی کردن پیشقدم باشیم. یکی از راه حل های خوب این است که مسخره بازی درآوریم تا هردو بخندیم و حال و هوا را عوض کنیم.
@ مسائل را کش بدهیم و طولانی کنیم.
اشتباهی رخ داده، عذرخواهی هم شده، ولی دلمان صاف نمی شود. باز توضیح می دهیم، زخم زبان می زنیم، آه می کشیم، مظلوم نمایی می کنیم. این کارها به دیگران اجازه می دهد که درباره ما و روابط مان اظهارنظر کنند. در زندگی ما مداخله کنند. مثلا بخواهند ما را آشتی بدهند، نصیحت کنند. ما با رفتارهای کودکانه و ناپخته، به دیگران اجازه می دهیم با ما چون طفلی خردسال رفتار کنند. دودش فقط به چشم خودمان می رود.
@ اگر جلوی دیگران، زیادی رومانتیک بازی دربیاورید.
اگر جلوی دیگران، زیادی رومانتیک بازی دربیاورید، بقیه شروع به مداخله و فضولی در رابطه شما خواهند کرد. چرا؟
اول این که بعضی آدمها از یک رابطه خوب و صمیمانه برخوردار نیستند، پس از دیدن خوشحالی شما ناراحت می شوند و هر روشی را به کار می برند که در شما احساس گناه و ناراحتی ایجاد کنند. دوم این که بعضی کارها مال خلوت و تنهایی است و حد آن را فرهنگ مشخص می کند . در یک فرهنگ، اگر زن و شوهر دست در دست هم راه بروند، باعث عصبانیت دیگران می شوند، در فرهنگی دیگر، بوسیدن لبها هم عادی تلقی می شود.
در جمع خانوادگی تان، کنار هم بنشینید، با ادب و احترام و صمیمیت با هم صحبت کنید، ولی با اسم های خودمانی یکدیگر را صدا نکنید (عسلم، خوشگلکم، گوگولی مگولی،...)، درگوشی با هم صحبت نکنید، جلوی دیگران بغل و بوس و نوازش نکنید. جامعه ما طاقت این کارها را حتی بین زن و شوهر ندارد.
خلاصه مطلب این که دیگران وقتی می توانند در زندگی ما مداخله کنند و نفاق ایجاد کنند که خودمان اجازه این کار را بدهیم. علت فضولی دیگران این است که ما طوری رفتار می کنیم که گویا مثل یک کودک نابالغ هنوز تحت تسلط و کنترل والدین مان هستیم و یا فرزند یا دوستی را عزیزتر همسرمان هستیم. در نتیجه پیوند زن- شوهری را سست می نماییم و رابطه زناشویی مان را گندیده می کنیم.
زن و شوهر، دو تا آدم با جنسیت متفاوت، تربیت های متفاوت و نیازها و خواسته های متفاوت هستند. این که بتوانند با هم کنار بیایند و تفاوت های یکدیگر را بپذیرند، کلی هنر کرده اند! ولی اگر بخواهند به خاطر دیگران هم با هم بجنگند، وای بر این زندگی مشترک. این رفتار ها را آگاهانه کنار بگذارید و هرگز به خاطر دیگران با هم دعوا نکنید.
