آزار جنسی چیست؟ راه مقابله با آن چیست؟

سلام در رابطه با موضوع آزار جنسی مطرح شده نظر دوستان عزیز را به مطالعه http://tajavozmamnoo.blogfa.com جلب میکنم امیدوارم مفید فایده باشه

آناهیتای عزیز
خوشحالم که راجع به این موضوع در وبسایت پر بازدیدت صحبت میشه. من راجع به این موضوع بعد از خواندن مقاله ای و قصه ی پر از درد و رنج بسیاری از زنان و دختران ایرانی- خیلی به این موضوع حساس شدم.
من هم مثل شما اولش حس میکردم که باید حرف زد یا حتی به دادگاه رفت ولی با خوندن این مقاله و تجربیات تلخ زنان قربانی فهمیدم که با ماجرای پیچیده ای روبرو هستیم.
بنابراین مساله به این سادگی هم نیست چون فرهنگ هر خانواده ای فرق میکنه و چه بسا در بسیاری از خانواده ها - بطرز غیر قابل باوری- این مساله از طرف حتی پدر و برادر صورت میگیره و یا هیچ پشتیبانی ای هم نمیشه. بنابراین من حس می کنم که باید اصولی با این مساله بر خورد بشه. به این دوست عزیز این وبسایت رو پیشنهاد میکنم. من مقاله رو هم در همین وبسایت خوندم. فقط امیدوارم که در ایران فیلر نباشه.
http://www.khanehamn.org/
موفق باشی عزیزم

به نظر من این دختر اصلا نباید شرم را با ظلم به خویش اشتباه بگیرد قاطعانه عکس العمل نشان دهد از هیچکس جز خدا واهمه نداشته باشد ...

واقعا تاسف انگیزه.همچین مردایی چطور میتونن اینقدر وقیح باشن که به محارم خودشونم رحم نکنن.یا خانومایی که واسه اقایون متاهل عشوه میریزن و گولشون میزنن.این بیشرمیها داره بیداد میکنه....

با خوندن این مطلب گریه ام گرفت چقدر این مسائل تلخه خیلی تلخ فیلم هیس دخترها فریاد نمی زنند هم موضوعش همینه و چقدر این دردای اجتماع تلخه وقتی این فیلم دیدم چقدر از بابام تشکر کردم بابای من یه ادم فوق العاده است هیچ وقت نگذاشت در مورد این مسائل ازش بترسم یا حرفی نزنم از وقتی بچه بودم می تونستم حرف بزنم و اون باور می کرد و کمکم می کرد اون همیشه میگه این ادما باید رسوا بشن اگه حرفی بزنین ابروی شما نمیره ترس از ابروریزی باعث میشه اونا به این کاراشون ادامه بدهند

گیسو جون

من این دختر خانم جوون خوب درک می کنم من یه دخت 30 ساله هستم که با پدر و 3 برادر بزرگتر زندگی میکنم نهایت ازار و کلمات رکیک و نگاههای کنکنجکاوانه انها بر اعضای بدنم در خانه و نازاسزای انان به ناموس اشنایان مرا رنج می دهد تلفنهای انان به زنان بد کاره و صدای خود ارضایشان همیشه مرا ازار میدهد انان نمی دانند که من همه اینها را میفهمم و اگاه هستم
اینها موجب شده که من از ازدواج گریزان باشم از مردان متنفر باشم و سرم را به کار و درس گرم کنم هر چقدر تلاش مکنم تا این موضوع را واسه خودم حل کنم نمیتونم...
به خیلی ها روم نمی شه بگم ولی با این خوندن این متن فهمیدم کم هر روز ازار جنسی مشممممممم از فهمیدنش گریم گرفتهههههههه

من خیلی دلم پر بود سر این قضیه. میشه بازم حرف بزنم؟؟

نمیدونم چرا یه خاطره تلخ تو ذهنم تداعی شد! مستقیم مرتبط نیست، اما در حقیقت هست!

راهنمایی که بودم، خیلی توهم داشتم که باید همه کارهام با دلیل و منطق باشه. منطق چادر سرکردن رو اصلا نمیفهمیدم و به هیچ وجه حاضر به پوشیدنش نبودم. مادر گرام هم شدیدا وسواس مذهبی دارن و خلاصه چادر سر نکردن حکمی مثل مرتد بودن داشت براشون (هنوزم تا بخوان یه نفر رو بکوبونن میگن: چادر سرش نمیکنه!)

خلاصه در کنار همه دعواها، من به مادر گرام گفتم پس فقط جلو شماها سرم میکنم نه تو مدرسه!

نمیدونم چرا مامانم حرفم رو باور نکردن!

خلاصه... من تا سر کوچه چادر داشتم، بعدش دیگه نداشتم. و برگشتن هم همینطور. دلیل اصلیم هم این بود که اگر کسی از من میپرسید چرا چادر سرت کردی، هیچی نداشتم بگم. برای همین حس حماقت شدیدی داشتم وقتی سرم میکردم.

بچه های مدرسه هم خوب طبیعتا نمیدونستن دیگه. فقط "م" میدونست که دوستم بود و کمی هم خانوادگی رفت و آمد داشتیم. سال سوم راهنمایی، "م" دوست جون جونی "ن" بود. خلاصه نمیدونم چی شد که براشون خیلی مهم شده بود ببینن آیا من چادری هستم یا نه.

یه روز "م" سر کلاس با اصرار گفت باید برم سر کیفت، پاکنم تو کیفت افتاده. بله. خوب کیف رو زیر و رو کرد و دید من چادر تو کیفم دارم. البته من نفهمیدم قصدش اینه. بعد از پچ پچ هاشون با "ن" و بقیه بچه ها فهمیدم و به گوشم رسید. یعنی اونقدر براشون جذاب بود که سر ده دقیقه فهمیدم....


من اون روز شدیدا حس تجاوز بهم دست داد. حس کردم این دوتا به حریم من تجاوز کردن و خیلی در درون شکستم....



من که حلالشون نمیکنم. نه به این معنا که هنوز این موضوع ذره ای برام سنگینه. نه بابا. الان که میگم گور بابای همه ی آدم ها. فقط خودم و خودم.

به این معنا که گذشتم از اتفاق و اصلا انگار اتفاق نیافتاده در حال حاضر. ولی حلال نمیکنم چون یادمه روزهای زیادی از زندگی من رو تلخ کرد... و هیچ چیزی بدتر از تلخ کردن روزهای شاد یک انسان نیست.

شاید یه روزی جرات کنم و همین حرفها را رو-در-رو به ن بزنم. چون هنوز هم گاهی شانس دیدنش رو در مسیرم دارم.

گفتی نظر کارشناسی:من روان شناسم گیسو جان!
بر عکس تمام حرفهایی که در فرهنگ بیمار ما هست هیچ چیزی به اندازه ترس یک آدم را طعمه سواستفاده نمی کند.نه لباس نه پوشش نه آرایش....اینها عوامل دست چندم هستند.
کودکان آسیب پذیر ترند چون ترساندشان بسیار ساده تر است.آزارگران در هر موقعیتی به سرعت آدمهایی را که آسیب پذیرند شناسایی می کنند و آنها را مورد آزار و اذیت قرار می دهتد. ترس بیشترین خطر را ایجاد می کند.....باید به قربانیان کمک کرد که ترس را پس بزنند و فریاد کمک خواهی سر بدهند.

سلام اناهیتای عزیز، چه خوب که این مبحث را نوشتی‌، چون چند روزیست که من دارم وبلاگی در این خصوص را می‌خوانم، به قول تو تقریبا همه زنان ایرانی‌ به شکلی‌ مورد این آزار‌ها شودند ، حداقلش متلک و مزاحمت‌های خیابانی هست.
این وبلاگ رو حتما نگه کن، که توسط وبلاگ محبوب من "خودمانی"معرفی شده که خود ایشون که روانشناس هستند همکاری میکنند گویا، و گروه درمانی رایگان برای خانوم‌ها دارند .

شاید اگر در سایت تونین گروه را معرفی کنین قربانی‌های بیشتر جذب این گروه بشن . و آناهیتا جون، کاش بشه از روانشناسی پایه این مشکل رو رفع کرد، منظورم تربیت پسران و دخترنمن، که آزار جنسی‌ نکنن (شاید بعضی‌ آزار‌ها آگاهانه نیست و طرف نمیدونه چه اذیتی میکنه ) و همین طور اگر مورد آزار شد اون بچه چه یا آدم بزرگ چه کنه، این راهکارتون برای این خانوم خیلی‌ خوب بود، ولی‌ می‌خوام اینو اگه میشه با کمک روانشناسی ریشه ای‌ برسی‌ باشه.

به امید آرامش برای همه مردم.
http://tajavozmamnoo.blogfa.com/
http://saborane.blogfa.com/

خانم دكتر من هم در دوران كودكي ازارجنسي ديدم وخيلي با خودم كار كردم تا بتونم از فكر اون دور بشم ولي الان هنوز حس بدي نسبت به ازدواج وارتباط جنسي دارم ونميتونم با اون كنار بيام به نظر شما چه كاري بايد انجام بدم تا از اين مرحله نجات پيدا كنم

واقعا شرم اوره بله این چیزا هم هست درسته نباید بترسه باید کاملا محکم بایسته وکوتاه نیاد وگرنه پسره بهش دست درازی میکنه و بی حرمت میشه بهتره دقیقا نکات گفته شده را انجام بده

گیس گلابتون جان، رفتار جرات مندانه ای داشتم رو مدیون تو هستم هااا :) مرسی بانو.

اینم تجربه من که چند ماه پیش توی بلاگم نوشتم:

"دیروز فهمیدم یک سری از رفتارهای ما آدمها، که پشتش کلی هم منطق داریم، عملا چیزی نیستن جز فرار از یک سری نقاط ضعفمون. ضعف هایی مثل "ترس از رفتار جرات مندانه" یا هر چیز دیگه.و هیچ وقت هم این ترفندهای ذهنی رو نمیفهمیم، تا زمانی که اون رفتار رو برطرف کنیم (مثل شجاعانه رفتارکردن). اون وقت در شرایط مشابه میبینیم خیلیی شجاعانه رفتار کردیم.

قبلا ها وقتی یه پسری تو خیابون متلک مینداخت، حرفی میزد یا گاهی حتی دست درازی میکرد، به نظرم چیزی نبود که بخوام عکس العملی نشون بدم (مگه اینکه واقعا زیاده روی میکرد). ذهنم خیلی درگیر میشد که چرا چنین پدیده هایی تو اجتماع داریم و راه حل چیه و چه کنیم و .... این صحبت ها. اما خودم عکس العمل در اون موقعیت نداشتم. حتی گاهی ذهنم انکار میکرد. مثلا میگفت : نه بابااااا. توهم نزن. داشته رد میشده، دستش خورده بهت.

یا مثلا میگفت: حوصلش سر رفته بوده از پنجره ماشین حالا یه چیزی گفت یا ......



اینبار، وقتی داشتم برمیگشتم خونه، دیدم یه پسری با یه دختره داره راه میره. دختره پرید تو ایستگاه اتوبوس، پسره یه کم وایساد نگاه کرد و رفت. فهمیدم پسره بگی نگی مرض داره. از اونجا که عصر بود و من تنها عابرپیاده اون خیابون، منتظر بودم بیافتاه دنبالم، که افتاد.

کمی بعد اومد پشت سرم، یعنی فقط منتظر یه حرکت اضافه بودم.

به محض اینکه انگشتش بهم خورد، فکر میکنید چه کردم؟؟



گرفتم زدمش. زدمش هاااا. تا جایی که زور داشتم.



اولش شوکه شده بود. بعد چنان شروع کرد به دویدن که نگو. منم یه ۲-۳ قدم دنبالش دویدم و دیگه ولش کردم.



این تفاوت عکس العمل خیلیییییییییییی برام جای حرف داشت و داره. دوستم اسمش رو میگذاره بلوغ فکری و سنی. من بهش میگم از بین رفتن یه فیلترینگ تو مغزم (چون یاد گرفتم رفتار جرات مندانه داشته باشم و همچنین اینکه اول زندگی خودم برای خودم مهم باشه، بعدا دیگران.)"

دوست عزیز با همه وجودم آرزو میکنم مشکل تو حل شود. و آرامش خودت رو پیدا کنی!!!

گیس گلابتون جون تو چقدر بلد هستی...چقدر خوب راهنمایی میکنی...دیدت خیلی وسیعه!!! نظراتت قابل قبول و قابل اجرا و واقع گرایانه است! این رو از تموم نظراتی که برای مشکل دوستان دادی متوجه شدم...انگار خودت رو جای طرف میگذاری...دوست داشتم بهت بگم.

درد توی دلم پیچید....همه مون تجربه شو داریم...ولی در محیط خونه دیگه خیلی فاجعه باره...ترو خدا نترس دختر جان...از حقت دفاع کن...نگذار نابودت کنه...تو مقصر نیستی. تو مقصر نیستی.تو مقصر نیستی.......

به نظر من باید بهتره به جای اینکه امید روزی را داشته باشید که به پلیس بگید این آقا هیز نگاه می کنه، به امید روزی باشیم که شکاف جنسی کم بشه و کسی بخاطر زن بودنش مورد آزار قرار نگیره و کسی به خاطر مرد بودنش نه تنها مورد آزار قرار نگیره که مورد سوء ظن بی خود و بی جهت هم قرار نگیره!! شاید قسمت اولش که مرد مورد آزار قرار نگیره به خندتون بندازه ولی حق دارید چون توی ایران به قدری شکاف جنسی زیاده که همه چیز یه طرفه دیده میشه. به شخصه چندین و چند بار دیده ام که مردی از حضور زنی احساس خوبی نداشته باشه و تنها به کسی می تونه بگه که فوق العاده احساس نزدیکی باهاش داشته باشه که در اون صورت هم ممکنه مورد تمسخر قرار بگیره!!!

این جور ادم ها گاهی اوقات نادانن واز نادانی پیش خودشون فکر میکنن محرم حلال است و کافر همه را به کیش خود پندارد،وخیلی ترسو حتی اگر ادعای شجاعت کنند باید اول از حماقت درشون بیاری اگه دیدی از حماقت نیست تهدیدشون کنی که به همه میگم خودشون دمشون رو میذارن رو کولشون میرن و جوری نگردی که شعورش نمیکشه و فکر بد کنه

سلام خانم دکتر جان..همجنسگرایی یک وضعیت است یا یک انحراف؟

سلام خسته نباشید
من کتاب ادواج مث اب خوردن هست رو ا سایتی که کعرفی کردین سفارش دادم ولی هنو ز خبری نشده؟
سایت مطمئنه؟

من هم با شما موافقم گيس گلابتون جان . اگر اين دختر خانم با خانواده اش صحبت نكند ، ازارهاي پسر روز به روز بيشتر مي شه .

مي دونيد چي ترسناكه ؟ اين كه اين پسر چند سال ديگه ازدواج مي كنه و بچه دار مي شه .

برادر یکیب از دوستان دوران دانشگاهم که اتفاقا دختر خوشگلی هم بود به دوستم نظر داشت و ازین بابت دوستم خیلی نگران و ناراحت بود اما خداروشکر همون دوران دوستم با یه پسر خوب تو دانشگاه ازدواج کرد و خلاص شد از دست اون برادر مریض...
گیس گلابتون عزیز بعضی جاها به نظر من لازمه خودمون حق اون شخص متجاوز رو بذاریم کف دستش وقتی مردی دختری رو مورد ازار جنسی قرار میده بر فرض یه حرف خیلی زشت و رکیک میزنه یا دست درازی میکنه ایا خوابوندن یه کشیده محکم تو صورت اون ادم مریض خشونت جسمی محسوب میشه؟؟این حداقل کاری هست که یه خانم با جسارت میتونه انجام بده .این اسمش خشونت جسمی نیست دفاع شخصی هست

اسمس اومدن به گوشی آدم هم آزار جنسی محسوب میشه؟!

یه سوال نگاه خریدار یهمرد به زیبایی ما میتونه غیر جنسی و صرفا زیبایی شناسانه باشه؟ چه جوری میشه تشخیصش داد ؟ یعنی ما هیچ مسوولیتی در قبال ظاهر وپوششمون نداریم ؟ جلوی اعضای خانواده چطور ؟ یادمه یه بار میگفتین ه چیزی رو جلوی پسر خوانده تون نمیپوشین اگر پسرتون بود چطور ؟

من دو بار دوران کودکی توسط یکی از افراد فامیل مورد آزار جنسی قرار گرفتم و تا الان که سی و پنج سالمه هیچکدوم از اعضای خانواده م در جریان نیستن.با وجودیکه با مادرم صمیمی هستم و درک و شعور بالایی دارن و میتونستم بهش بگم اینکارو نکردم.
به نظرم مشکل این دختر خانوم بیشتر از اینکه کمبود جسارت باشه وضعیت مشکلیه که درش قرار داره.اینها اعضای یک خانواده و یک فامیل هستن و مطرح کردن چنین موضوعی میتونه عواقب خیلی بدی داشته باشه ! به نظر منم بهترین و عاقلانه ترین کار، رسوا کردن این پسره ولی آیا هر اگه هر کدوم از ما در این شرایط قرار میگرفت اینکارو انجام میداد؟ احتمالش کمه ...
من دو تا دختر تو همین سن و سال میشناسم که به خاطر آزار و اذیت پدرشون به شهر دیگه ای رفتن و زندگی مستقلی رو شروع کردن.اکثر اطرافیانشون نمیدونن موضوع چی بوده و چرا این دوتا دختر تنها زندگی میکنن .یه بار ازشون پرسیدم چرا شکایت نکردین از پدرتون؟ ...گفتن به خاطر انگشت نما نشدن ،به خاطر آینده مون !ترجیح دادیم از وضعیت موجود فرار کنیم. این بهترین راه حل بود.
و راست هم میگفتن .کمتر پسری حاضر میشه با دختری ازدواج کنه که توسط پدرش مورد آزار و اذیت قرار گرفته .حتی موضوع ازدواج رو هم که در نظر نگیریم بین اطرافیان و فامیل مطرح شدن چنین بحثی یعنی فاجعه !
داریم تو جامعه ای زندگی میکنیم که هر چقدر بیشتر این مسائل رو مخفی کنیم به نفع خودمونه و همین باعث میشه متجاوزا بیشتر بشن و به دنبالش تعداد قربانیها هم بیشتر میشه ....
راه حلش فقط یه عزم اجتماعیه و سیاست گذاریه درست و اطلاع رسانی .همونطور که انقدر فرهنگ سازی شد که مردم یاد گرفتن کمربند ایمنی رو ببندن در این مورد هم باید اقدام صورت بگیره باید این موضوع رو از این حالت تابو و ممنوع بودن دربیاریم و در موردش صحبت بشه.

وبلاگی به نام تجاوزهای خانگی در مورد همین موضوع به تازگی ایجاد شده. خواهش میکنم این وبلاگ رو معرفی کنید تا قربانیان بتونن از مشاوره و کمک رایگان بهره مند بشن
متاسفانه ادرس رو نتونستم کپی کنم. با یک سرچ ساده میتونید پیداش کنید

الان دیدم اسم وبلاگ رو تغییر دادن
گذاشتن مبارزه با کودک آزاری
ادرسش هم تجاوز ممنوع هست
بلاگفا

این موضوعی که باران بانو گفتن خیلی زیاده.تو دانشکده ما هم همچین استادی داریم که به تمام دخترها پیشنهاد داده و همه میدونن جریان چیه ولی هیچکس جرات نداره کاری کنه.
یکی از دخترهای کلاس ما که خیییییییلی سادس حرفاشو باور کرده و فکر میکنه اون اقا عاشقشه .هر کاری که میگه این دختر اطاعت میکنه.......کاش میشد یه کاری کرد

من شرايط اين دوستمون رو درك مي كنم. خيلي سخت و بده چون احتمالش هست كه بقيه باور نكنن! به نظر من شايد مثلا خواهرش شاكي بشه و داد و بيداد راه بندازه كه چطور جرات مي كني به پسر نمازخون من همچين حرفي بزني؟!!! من فكر مي كنم احتمالا بازهم دوستهايي شبيه ايشون هستند كه به هزار دليل نمي تونن از خونه پدري برن. شايد پول كافي براي زندگي مستقل ندارن، يا دنبال خونه گشتن براشون سخته يا مي ترسن و شجاعت ندارن، يا كار درست و حسابي ندارن... من تو فكر اينم كه ما خانم هايي كه اينجا رو مي خونيم شايد بتونيم يه كمكها و حمايتهاي بيشتري بهشون بديم. حتا در حد انگيزه دادن و تشويق كردن يا شايدم مالي، مثل يه ngo كوچك زنانه، نمي دونم. فقط يادمه كه سالها قبل دوستي داشتم كه طلاق گرفته بود و در خانه پدريش زندگي مي كرد و خيلي عذاب مي كشيد، اما برادرها و پدرش اجازه مستقل شدن بهش نمي دادن. چندتا از دوستان با هم جمع شدن و دست به دست هم دادن و يك روز كه خانواده اش نبودند همه وسايلش را ريختن تو يك وانت و بردن...اونهم سر فرصت گشت و خانه مناسب رو پيدا كرد و جالبه كه بگم خيلي زود هم همسر جديدش از راه رسيد و تا الان عاشقانه در كنار هم زندگي ميكنن، درحاليكه اگر توي اون خونه مونده بود معلوم نيست چي بسرش اومده بود...به هر حال من اعلام آمادگي مي كنم كه تا جايي كه از دستم بر بياد، به اين دوست كمك كنم، البته اگر بخواد. شايد دوستاي ديگه هم دلشون بخواد كمك كنن. بازم تكرار ميكنم لزوما منظورم كمك مادي نيست يه موقع بهشون برنخوره، چون شما گفتين ايشون تحصيلكرده و فعال هستند. مثلا شايد بخوان شماره يك مشاور خوب رو بشهون بديم، يا مشورت فكري درباره كارشون يا احتمالا تغيير كارشون (اگه بخوان شهرشون رو عوض كنن) يا همچين چيزهايي...دوستاي ديگه هم نظر بدن

مطمئنا حفظ حقوق و اسایش دختر در این شرایط اولویت داره . بهترین راه هم کم هزینه ترین هست
مثلا اگه دختر با خواهر زاده شخصا قاططعانه برخورد کنه که باید از این خونه بره و در غیر این صورت عواقب بدتری مثل رسوا کردن در انتظارشه

از دوران راهنمایی که آزارهای خیابانی شروع شد، همیشه به صورت غریزی از خودم دفاع می کردم. یعنی آدمی نبودم که سکوت کنم و بگذارم کسی که بهم آزار رسونده قسر در بره. حتی یادم میاد که یکبار پسری رو که در مدرسه، ازم نیشگون گرفته بود رو بدجوری زدم. اما منی که طاقت کوچکترین آزاری رو نداشتم، بدجوری قربانی شدم. میخوام بگم که بدونید به این آسونی هم نیست که میگید، فریاد بزن و از حقت دفاع کن. دوره کارشناسی ارشد بودم که استاد راهنمام شروع کرد به حرکات خارج از عرف انجام دادن. اولش فکر کردم که شوخ هست و به خاطر همین سربه سرم میذاره. حتی با خواهرم در موردش صحبت کردم و اون گفت فکر نکنم منظوری داشته باشه. اما کارهاش رو ادامه داد و هر روز بیشتر و بیشتر شد. از چشات خوشکله و دلم برات تنگ شده، تا یه بار دستم رو گرفت. نمیتونستم کارم رو ول کنم، چون تحصیلم برام خیلی زیاد مهم هست و الان هم دانشجوی دکتری هستم، اما خدا رو شکر نه توی اون دانشگاه. نمیتونستم هم به کسی بگم چون آقا معاون و.ز.ی.ر هم تشریف داشتند. یعنی بخونید تا ته قضیه رو! توی اتاقش پر بود از لوح تقدیر به عنوان استاد ب.س.ی.ج.ی نمونه. چه کار می تونستم بکنم؟ نه که فکر کنید بهم تجاوز کردو اینا. نه، بدتر از اون بود. روح و روانم رو ریخت به هم. مدام اس ام اس میزد، خوشکل خانوم دلم برات تنگ شده، یا میرفتم برای کارهام دانشگاه، به یه کلکی منو تنها گیر میاورد و زل میزد تو چشام مثلا با یه حالت عاشقانه و با لبخند که حالت تهوع می گرفتم. آخرین بار یادم هست که عصر بود، ساعت 3. توی اتاقش بودم. انقدر کاری که باهاش داشتم رو طولش داد تا شد 4. نگو مرتیکه برنامه داشت. نمیتونستم برم، چون استاد راهنمام بود و باید یه نامه ای رو برام مینوشت. یادم میاد بغلم کرد و اومد بوسم کنه که دستم رو گذاشتم روی سینه اش و هلش دادم. خدا رو شکر نخورد زمین وگرنه از اون کینه شتری ها بود. فقط یکی دو متر پرت شد عقب. رفت نشست پشت میزش، نامه رو نوشت گرفتم و سریع رفتم. نه اون چیزی گفت نه من. تا یک ماه نرفتم دانشگاه. افسرده شده بودم و نصفه شب ها از خواب می پریدم و گریه می کردم. نمی دونستم چه کار کنم.به کی بگم. از قدرتش میترسیدم. میترسیدم به کسی بگم و خودم بدتر محکوم بشم، بی آبرو بشم. تنها کاری که کردم، کمتر رفتم دانشگاه و سعی کردم روزهای شلوغ برم تا باهاش تنها نمونم و سریع تزم رو دفاع کردم. زودتر از تمام هم کلاسی هام. جالبه بدونید که آقا زن داشت و دو تا بچه. من هم متاهل بودم و میدونست و با همسرم من رو بارها دیده بود و حتی با همسرم حرف زده بود. بله، همیشه نمیشه داد زد. یعنی آشغال هایی هستند که از قدرتشوم استفاده می کنند برای آزار و تو انقدر گیج میشی، انقدر آسیب می بینی که نمی دونی به کجا پناه ببری. هیچ وقت نذاشتم همسرم بفهمه. نمی خوام اونم مثل من درد بکشه.

متاسف شدم و بیشتر متاسف شدم از اینکه تو جامعه ما پسرها حق دارن . دو تا از پسرهای فامیل (هر دو 16-17 ساله)به خواهرم نظر دارن و حتی خیالبافی های ج ن سی شونو به زبون آوردن خوشبختانه رابطمونو باهاشون کم کردیم همو عید به عید میبینیم! به یکیشون که کم سن و سالتر بود زنگ زدم و تهدیدش کردم که به مادرش همه چیز رو میگم الان تو کوچه هم ما رو ببینه راهشو کج میکنه
یه مزاحمم تو خیابون داریم که از 110 هم حساب نمیبره سه ساله با دنبال کردنمون و فحاشی اذیتمون میکنه!
یه بارم یکی تو اتوبوس جلوی 1000 نفر.....

هر کدوم از ما حسابییییییییییی قربانی آزار جنسی شدیم ولی حتی نمیتونیم به زبون بیاریم چون از آبرومون میترسیم!

آخه گیسو جون آبرو بردن همه جا نمی شه با هر کسی نمی شه یادمه چند سال پیش یه فیلم تو موبا یل ها بود از یکی از اساتید دانشگاه زنجان که به یکی از خانموها پیشنهاد داده بود و دانشجوی دختری که با بچه های انجمن دانشگاه هما هنگ کرده بوند تا مچ اقا رو بگیرن و خلاصه فیلمی از اون اقا در اومد که داشت قالیچه پهن شده رو جمع می کرد و... ولی دست اخر به ضرر اون خانم تموم شد کی میتونه تو این جامعه در مقابل کسایی که دست راست فلانی و دست چپ بهمانی ان این کار بکنه

خب منم بهتره که تجربه خودم رو بگم.
در خانواده ی ما پدر و مادرم بدلیل ناآگاهی چشمشون رو بر روی رفتار نانجیبانه ی دامادشون (شوهر خواهر بزرگم) بسته بودند. و این بیمار روانی قصد داشت به همه دست درازی کنه. داستان غم انگیزیه اینکه من و خواهر کوجکترم شاهد روابط نادرست خواهر بزرگتر (بزرگترین دختر خانه) و این آقا بودیم. آین آدم کثیف شروع کرد به ما دوتا هم دست درازی کردن. اینقدر ناآگاه بودیم و این مادر و پدر نادان بودند که ما رو از گزند این پست فطرت حفظ نمی کردند. تجاوز به من و خواهر کوچکترم نکرد ولی خیلی دست.... زد به ما و ما همیشه گنگ و گیج بودیم. تا اینکه من متوجه شدم دلم نمی خواد این رفتار ادامه داشته باشه. اومدم با شجاعت به مادرم گفتم عجیبه که اون فقط متحیر نگاهم کرد. و مساله وقتی مطرح شد خواهرم (که زن این کثافت بود) انکار کرد و با بی حیایی و لات بازی اون پست فطرت موضوع فراموش شد. یادمه از خواهر کوچکترم در مقابل این شیطان حفاظت می کردم و ....کارهایی که خودم از به یادآوری آن دردم میگیره و شدیدا دلم واسه خودم می سوزه.

بهرحال در این خانواده ی پر از مونث ما و یه پدر و مادر نادان و یک پست فطرت تنها کسی که ایستاد و افشاگری کرد من بودم. می دونی چند سالم بود 12 سال! بعد از افشا هم این داستان ادامه داشت و من هیچ وقت در آن خانه تا لحظه ی ازدواجم آرامش نداشتم................بگذریم داستانی است پر آب چشم....
فقط اینو بگم مریم خانم مشاور حق مطلب رو خوب ادا کرد. افشاگری داد زدن و نترسیدن تنها راه است.
در ضمن من متوجه شده ام هنوزم به این موضوع حساسم. یعنی همین چند وقت پیش داشتم می رفتم دنبال دخترم (جشن تولد دوستش) دیدم یه مردی از پشت شیشه مغازه اش زل زده بهم. بعد اومد بیرون و شروع کرد نگاه کثیف کردن. از خودم که مثل ببر وحشی شده بودم کف کردم. می دونی چیکار کردم؟ بجای اینکه توی خودم جمع بشم هی دست بکشم به مانتوم و توی ذهنم خودم رو اسکن کنم. رفتم جلو و با اخم و خشم نگاهش کردم از اون نگاهها که پر از بد و بیراه است. طرف عقب نشست و برگشت رفت.
آره نترس، ترس راه رو واسه این آدما باز می کنه. کافیه قوی باشی می بینی چقدر ضعیف و زبون هستن.

در ادامه صحبت در خصوص بر طرف کردن ترس این جمله رو جایی خوندم که حیفم اومد نقل قول نکنم :

"شهامت" نتیجه عدم حضور "ترس" نیست ،
بلکه درک این موضوع است که برخی چیزها برای مان مهمتر از جیزهایی است که از آن میترسیم . برای مثال رشد فردیت مهمتر از چیزی است که بطور پسگرایانه راه ما را مسدود میکند .........
ما به راستی درک میکنیم که چیزی مهمتر از آنچه می ترسیم وجود دارد و نکته همین جاست . ما مهمتر از ترس هایمان هستیم و این معنای شهامت است

کتاب مرداب روح / نوشته جمیز هولیس / انتشارات بنیاد فرهنگ زندگی

سلام به خانم اناهیتا-میخواستم بگم برای اون دختری که ازار جنسی دیده از طرف خواهر زاده ش-خواهرم اگه میتونی با خانواده ت مشورت کنی که چه بهتر اگه نه نذر و نیاز کن تا خواهر زاده ت خودش اونجا رو ترک کنه-ایت الکرسی-صلوات ووو-باور کن به نتیجه میرسی

سلام.دیروز اتفاقی افتاد که من رو به یاد این متن انداخت.
یکی از آزارهای جنسی در کشور ما حین استفاده از تاکسی اتفاق می افته.
دیروز من عثب نشستم و یه آقای بیش از 60 ساله کنارم نشست که چاق و هیکلی بود و طبق عادت آقایون چنان خودشو باز کرده بود که انگار قراره بابت این کار بهش جایزه بدن.
من هر چی خودمو بیشتر به در میچسبوندم اونم راحت تر مینشست.خلاصه کلی با خودم کلنجار رفتم که عکس العملی نشون بدم یا نه؟؟؟ تا اینکه یاد حرفای شما افتادم.وقتی تاکسی تاکسی نگه داشت تا پیاده بشم و آقایی که اونطرف کنر در نشسته بود خواست در رو باز بکنه با صدای رسا، بدون عصبانیت و با آرامش گفتم: آقا لطفا در رو باز نکنید،بعد به راننده گفتم آقای راننده لطفا به عقب نگاه کنید راننده پشت ماشینش رو از تو آیینه نگاه کرد من گفتم : نه، به من نگاه کنید.راننده با دیدن من که به در چسبیده بودم همه چیز دستگیرش شد. گفتم: خدا رو خوش میاد من با این وضعیت نشستن کرایه یه مسافر کامل رو بدم؟؟؟
صدام خیلی آروم و محکم بود.بعدراننده فوری پیاده شد و در رو برای من باز کرد و گفت: من چی کار کنم؟ یهو آقای کنار من با لحن تندی گفت: منظورت چیه؟ منم پیاده شدم و جای 20 سانتیمتری خودم روی صندلی رو نشونش دادم و گفتم آقا من له شدم.گفت: اینجا جای شماست اینجا هم جای منه.
منم خیلی آروم گفتم.جناب شما جای پدربزرگ من میمونید من حرفی نمیزنم شما رو به خدا میسپارم.خدا نگهدار.
در ماشین رو بستم و اومدم این طرف که کرایه رو حساب کنم.
آقاهه هم داشت غر میزد که شماها همه جا فقط همین رو میگید.تو مترو.اتوبوس تاکسی،پدر ما رو در آوردید.
خواستم بگم پس سابقه دار هستین.اما گفتم کافیه...
اونقدر این کار به من آرامش داد که نگووووو دستم رو روی شانه خودم گذاشتم و گفتم آفرین،بارک الله .دیگه هم تا 1 هفته درگیر این قضیه نبودم و جیغ جیغ و بی احترامی هم نکرده بودم.همه تو تاکسی یه جورایی با من هم دردی کردن.
این شجاعت و کنترل اعصاب رو مدیون شما هستم.متشکرم

سلام بانو.
این پست شما باعث ایجاد یک جرقه در ذهن من شد.
خوندن رفتار جرات مندانه دوستان در تاکسی و خیابون و ... من یاد گرفتم چطور در چنین شرایطی باید جرات مندانه رفتار کنم و از قضا همین دیشب هم به کارم اومد. من قبلا هم میخواستم جرات مند باشم اما بلد نبودم و تجربه دوستان یادم داد. برای همین این بلاگ رو امروز ساختم: http://be-brave.blogfa.com/

در اینجا میخوام هرکسی از تجربه رفتار جرات مندانش در برابر آزارهای جنسی حرف بزنه تا بقیه یاد بگیرند در شرایط مشابه چه کارهایی میتونن بکنند.

ممنون میشم اگر چنین حرکتی رو میپسندی به مراجعینت در سایت هم بگی تا اونها از تجربیاتشون توی اون بلاگ بنویسند و با کمک هم بانوانی سرزنده تر و بالغ تر بسازیم.

مرسی بانو

ای بابا. دیگه کسی این مطلب و کامنت هاش رو نمیخونه که از وبی که برا دوستان ساختم مطلع بشن!

خدا رو صد هزار مرتبه باید شکر کنیم که فقط از غریبه ها آزار دیدیم و نه از آشناها. و اما تجربه خود من مربوط به آزارهای دستی است که معمولا دختربچه های معصوم گرفتار ان هستند. از سالهای اخر ابتدایی شروع شد، هر وقت با پدر و مادرم بیرون می رفتیم متوجه می شدم در محیط های شلوغ دائم دستی به بدنم می خورد، اینقدر درباره این مسئله بی اطلاع بودم که تا دبیرستان هم نمی فهمیدم این آزار جنسی است و تا سالها بعد نفهمیدم که همه دوستانم هم چنین تجربه هایی داشته اند. از خودم و از جنستم بدم آمد. به خاطر شرم هم چیزی به پدر و مادرم نمی گفتم فقط دیگر حاضر نبودم از خانه بیرون بروم. فاصله مدرسه و خانه را هم تقریبا می دویدم و قیافه م در خیابان فرقی با برج زهر مار نداشت ولی باز هم از آزارهای گاه به گاه بی بهره نبودم . تا سالها از مردها بدم می آمد و در کل دوره کارشناسی حتی با بیشتر هم کلاسی های پسر سلام و علیک هم نداشتم. سالها بعد یک بار خواهر کوچکم دچار همین مشکل شد، خیلی ترسید و سریع به مادرم گفت و شما فکر کنید همه ما عین بادیگارد جلوی طرف ایستادیم و در صورتش زل زدیم. تمام شد، خواهرم هیچوقت مثل من دوران نوجوانی اش را در خانه و با قیافه عبوس سپری نکرد!

به نظر منم ایشون باید اولا به خود برادرزاده رو نده و اعتراض نشون بده. دوما باید سعی کنه باهاش تنها نباشه و هم مادرشو در جریان بزاره و سعی کنه همون خونه پسر رو جدا کنند؛ می تونه هم به خواهرش نگه و عذر دیگه ای بیارند برای جدایی خونه پسر...

گیس گلابتون منم وقتی دبیرستانی بودم شبها کلاس میرفتم و توی مسیرم تنها برمیگشتم نمیدونستم چرا مردها دنبالم مییاند! یا یک بار موقع کارورزی یکی از کارمندای یک شرکت دیگه توی راه برگشت خونه با من همقدم شد! من خیلییییییییی احساس بدی بهم دست داده بود اون احساس ها باعث شد مدل رفتارم تغییر کنه! یک جوری که جدی باشم. و کسی جرات نکنه بهم نگاه چپ کنه. این مدل رفتارم مثکه رووم مونده! چون یکی از پسرا بهم گفت تو خیلی جدی هستی و سخته کسی بخواد بهت نزدیک بشه و برای ازدواج مثلا باهات مثلا جلو بیاد... خودمم فک می کنم شاید اینطور باشه و من تنها با کسایی که یک علت خاصی ما رو بهم نزدیک کرده بعد از مرور زمان کمی راحت می گیرم. نمیدونم چطوری باید نسبت به بعضیا راحت بگیرم! مثلا با پسرای فامیل دور یا هم کلاسیا وقتی زیاد معمول نباشه باهاشون هم صحبت باشیم! که حس می کنم مثکه به من علاقه مندند نمیدونم چطوری رو بدم! البته این مدل رفتار من واقعا مزاحمتهامو از بین برده و اون یک ذره مزاحمت هم خیلی اتفاقی بوده و طرف تا چشش بهم خورده زهره ش ریخته :))) مثلا یادمه یک بار یک مرد توی خیابون یهو از پشت یکی بهم زد و من چنان آتیش بار برگشتم توی صورتش نگاه کردم و کلمه ی سسسسگگگگگگ رو با فشردن دندون هام رووی هم بهش گفتم که تمام شهوتش در جا ریخت و فک می کنم سکته کرد! و واقعا ظاهرش مثه یک سگ بود و دیگه دنبالم نتونست قدمی برداره! یک مورد دیگه م یک پسر بود که دنبال منو دوستم بود مربوط به چندین سال پیش پیشاااا بود که میخواست شماره بده و ول کن نبود منم رفتم توی یک بازار کتاب و وقتی بازم اومدم سراغمون همونجا جلوی کل جمعیت ضایع ش کردم! و هیشکیم هیچ حرفی نتونست بزنه! و پسره م ضایع شد البته که بعدش بازم دنبالمون بود ولی گممون کرد :D دیگه مزاحمی نداشتم توی این هشت سال جز این دو مورد و فقط مزاحم های ماشینی بودن که من فقط خیلی جدی بهشون میگم مرسی یا علامت سر بصورت جدی و نرمال و به علامت منفی تکون میدم و میرند!

اینکه کسی توی وسایل شخصیت بگرده و چیزای خصوصی رو نگاه کنه هم درسته تحاوز جنسی نیست و تجاوز به حریم خصوصیته ولی به همون اندازه آدم رو بی دفاع میکنه مخصوصا اگه تو خونه خودت باشه و اعضای خانوادت باشن چه طوری جلوی تجاوز به حریم خصوصیمون بایستیم؟