چگونه به اروپا سفر کنید؟

چگونه به اروپا سفر کنید؟

این مقاله به کمک شما تکمیل خواهد شد.

من بیش از ده سال بود به اروپا سفر نکرده بودم. سفرهای قبلی من توسط آژانس‌ها برنامه ریزی شده بود. هزینه آژانس‌ها برای سفرهای اروپایی بس ناجوانمردانه گران است. به همین دلیل امسال من و آقای شوشو تصمیم گرفتیم بدون کمک آژانس‌های مسافرتی، ویزای شینگن گرفتیم و سفرمان را تدارک ببینیم. در این مسیر اشتباهات زیادی مرتکب شدیم که چندین میلیون تومان به ضررمان شد. به همین دلیل من خیال دارم تجربه‌های این سفر را در اینجا به اشتراک بگذارم تا شما اشتباهات ما را مرتکب نشوید. بعلاوه خیال دارم چند سایت‌های خوب فارسی و خارجی را معرفی کنم که در این مسیر به شما کمک خواهد کرد.

اگر شما ظرف دو سه سال اخیر، به اروپا سفر کرده‌اید، ممنون می‌شویم، اطلاعات خود را با ما سهیم شوید. اطلاعات شما را با نام خودتان به این مطلب اضافه خواهم کرد. دلم می‌خواهد به کمک شما دوستان، این مقاله به یک مقاله مرجع در اینترنت تبدیل شود و هرکسی بخواهد به اروپا سفر کند، اول یک نگاهی به نوشته‌های شما بیندازد.

این مطالب برای سفر تفریحی به اروپا است و در مورد مهاجرت نیست.

برای سفر به اروپا لازم است ویزا شینگن بگیرید. ویزای شینگن چیست و چطوری باید بگیرید، توضیحات این مقاله بهترین توضیحی است که من خواندم:

چگونه برای سفر به اروپا ویزای شینگن بگیریم؟

این سایت توسط سه دختر خانم ایرانی و مجرد نوشته می‌شود که ماشاالله ماشاالله به مارکوپولو سه تا سور زده‌اند. من عاشق این سایت هستم و مقاله‌هایش را دوست دارم، هرچند که سایت سبک‌تر حال و هوای دخترانه دارد و وقتی مطالب را می‌خوانم یا گوش می‌دهم، مثل یک خانم پا به سن گذاشته، قدری سرم را تکان تکان می‌دهم. اگر سایت سبک‌تر، فعالیت تجاری دارد، من اطلاعی از صحت و سقم آن ندارم. ذکر نام سایت سبک‌تر به معنی تأیید تمام مطالب آن نیست، ولی من مقاله مربوط به ویزای شینگن را خیلی دوست دارم. برای هر سه نویسنده جوان، آرزوی موفقیت دارم و برای قلم زیبای و بی پروا، به آن‌ها تبریک می گویم.

آقای شوشو با چند شرکت اروپایی ارتباط تجاری دارد. ما برای آلمان و پرتغال از شرکت‌های اروپایی دعوتنامه آن هم از نوع تجاری داشتیم و می‌دانستیم حتماً ویزا خواهیم گرفت. ولی لازم نیست حتماً دعوتنامه داشته باشید. دل را به دریا بزنید. کشوری را انتخاب کنید. وقت سفارت بگیرید و با مدارک کامل به سفارت بروید. انشاالله که ویزا می‌گیرید. اگر نگرفتید هم فدای سرتان. سفارت بعدی را امتحان کنید.

قدم اول: انتخاب کشور مقصد

قدم دوم: دریافت دعوت نامه (اگر امکانش هست. اگر هم نیست، بی خیال)

قدم سوم: گرفتن وقت سفارت

هر سفارتی ادا و اطوار خود را دارد. ما با سایت داغان سفارت آلمان و سفارت پرتغال سر و کله زدیم. خیلی هم سخت بود.

قدم چهارم: رزرو بلیت هواپیما

اینجا جایی بود که ما دو بار اشتباه کردیم و کلی پول جریمه دادیم. من بعد از دریافت دعوت نامه و قبل از گرفتن وقت از سفارت، خیلی شیک و شیدا از سایت‌های آنلاین، بلیت هواپیما می‌خریدم. بعد مجبور می‌شدم بلیت را کنسل کنم و جریمه بدهم. پس از دو بار نقره سوز شدن با یک آژانس مشورت کردم. مادرم مشتری پر و پا قرص یکی از آژانس‌های شهرک غرب است و یکی از متصدیان آنجا را خیلی قبول دارد. من تلفنی با همان خانم صحبت کردم و مشکلم را گفتم. او گفت دو تا بلیت برای من و آقای شوشو رزرو می‌کند. بدون یک ریال پول تا ما برای مراجعه به سفارت، برگه بلیت داشته باشیم. همه آژانس‌ها همین کار را برای شما انجام می‌دهند. نیازی به آشنا و پارتی و این چیزها نیست. وقتی می گویند دانش، قدرت است یعنی همین. بار سوم ما بدون خرج کردن هیچ پولی، دو تا بلیت رزرو شده در دست داشتیم.

بالاخره وقتی ویزا گرفتیم، به سراغ سایت فلایتیو و سامتیک رفتیم و بلیت هواپیما خریدیم. خب... وقتی سه ماه قبل از سفر بلیت بخریم، بلیت خیلی ارزان‌تر می‌شود، ولی خرید زودهنگام بلیت برای ما که خوب نبود. تجربه شما برای خرید بلیت هواپیما چیست؟ چطوری بلیت بخریم به صرفه‌تر است؟

قدم پنجم: رزرو محل اقامت

اینجایی بود که خیلی وقتم را تلف کرد بعلاوه 40 دلار جریمه بیهوده.

من دلم نمی‌خواست به هتل بروم. بلکه می‌خواستم آپارتمان کرایه کنم. دلم می‌خواست ببینم خانه آلمانی‌ها چطوری است. با صاحبخانه گپ بزنم. قاطی مردم آلمان بشوم. آقای شوشو دوست نداشت. ولی وقتی عکس چند تا از آپارتمان‌های تر و تمیز و ارزان را به او نشان دادم، با من هم عقیده شد. اول سعی کردم از سایت airbnb استفاده کنم. غافل از این که آنها ما را تحریم کرده‌اند و اجازه استفاده از سایت را نداریم. حتی با تغییر آی پی هم نمی‌شود به آن دست پیدا کرد. چون برای شناسایی شما یک پیامک به موبایل شما می‌فرستد. کد تأیید می‌دهد (تا اینجا را یکی از دوستان ما در اروپا به جای ما انجام داد) بعد یک لینک می‌فرستد که باید با همان موبایل آن را دانلود کنیم و بلافاصله از خودمان عکس بگیریم و ارسال کنیم. از خیرش گذشتم.

سایت مشابهی پیدا کردم: 9flats

این یکی ما را تحریم نکرده بود. چه آپارتمان‌هایی برای دوسلدورف پیدا کردم. به به! یکی از یکی بهتر. بدون پیش پرداخت یکی را رزرو کردم. طرف اول قبول کرد ولی نزدیک به زمان سفرمان، رزرو ما را کنسل کرد. من به دست و پا افتاده بودم که آپارتمان دیگری پیدا کنم. ولی هیچ صاحبخانه ای ما را قبول نکرد. ما هم نتوانستیم وقت سفارت آلمان را بگیریم و من بی خیال این سایت شدم. در این رزرو و کنسلی بانک 40 دلار از حساب بانکی ما برداشت. به بهانه مخارج نقل و انتقال و هزینه تبدیل دلار به یورو و این ارجیف. من کلاً نسبت به این سایت دلسرد شدم چون دیدم صاحبخانه ها بدون ارائه دلیل رزرو را کنسل می‌کنند.

به سراغ سایت محبوب و معروف bookimg.com رفتم. هتلی را انتخاب کردم که نیازی پیش پرداخت نداشته باشد، جریمه کنسلی هم نخواهد. اگر ده دقیقه با سایت بوکینگ دات کام کار کنید، عاشقش می‌شوید. از بس که کار کردن با آن ساده است و انواع و اقسام فیلترها را دارد.

در سایت‌های ایرانی نوشته بودند: هتل‌های چهارستاره و پنج ستاره رزرو کنید، بعد رزرو خود را کنسل نمایید و به هاستل بروید که ارزان‌تر است. ما یک هتل تر و تمیز سه ستاره با قیمت مناسب پیدا کردیم. وقتی به سفارت پرتغال رفتیم، دیدیم مثل همیشه صداقت بهترین سیاست است. به افرادی که با برگه رزرو هتل چهار و پنج ستاره آمده بودند، گفتند هزینه همین هتل را واریز کنید و بعد بیایید تا به شما ویزا بدهیم. همین هتل‌ها! بنابراین فکر می‌کنم بهتر است با سفارت‌ها روراست باشید. همان که هستید را نشان بدهید، دروغ و دغل نباشید.

قدم ششم: تهیه مدارک و ترجمه

من فکر می‌کردم چند روز قبل از وقت سفارت مدارک را برای ترجمه می‌دهیم. خدا را شکر که آقای شوشو اصرار کرد یک ماه قبل اقدام کنیم. ترجمه و تأیید مدارک خیلی دردسرساز بود. بعضی سفارت‌ها ترجمه نمی‌خواهند، بعضی ترجمه می‌خواهند، سفارت پرتغال مدارک ترجمه و تأیید شده توسط دادگستری می‌خواست. وسط این هاگیر واگیر از من دانشنامه می‌خواستند. بی خیال بابا! 20 سال بدون دانشنامه، طبابت کردم، حالا یکی دو ماه دنبال دانشنامه گرفتن بدوم؟ خدا را شکر لازم نشد دنبال دانشنامه بروم.

قدم هفتم: تهیه ویزاکارت/مستر کارت

برای پرداخت هزینه هتل، به ویزا کارت یا مسترکارت نیاز دارید. ویزاکارت و مستر کارت چیست؟ لطفاً در لینک زیر مطالعه کنید:

https://www.asancard.com/Article/Other/VisaOrMaster

متاسفانه بانک‌های ایرانی ویزاکارت/ مسترکارت صادر نمی‌کنند و ما باید از شرکت‌های واسطه اقدام کنیم. من همیشه با این سایت کار کرده‌ام.

https://www.visaonline24.com/

تا الان راضی بودم. شاید سایت دیگری با قیمت بهتری کارت را ارائه بدهد. شاید این سایت یهو تغییر ماهیت بدهد و مطمئن نباشد. من نمی‌دانم. البته هر سایتی تا وقتی که نماد اعتماد ملی دارند، قابل اعتماد هستند. انشاالله.

قدم هشتم: بستن چمدان

من برای سفرهای خارجی چک لیست دارم. نمونه آن را در مدیریت زمان در شش روز و نصفی قرار داده‌ام. الان به جزئیات نمی‌پردازم، فقط چند نکته جدید اضافه می‌کنم:

چمدان را به اندازه‌ای انتخاب کنید که بتوانید خودتان بدون نیاز به دیگران آن را جابجا کنید. یادم هست قبل از یک سفر به دوستم گفتم: من چمدان کوچک می‌آورم چون دست و گردنم درد می‌کند و نمی‌توانم چمدان بزرگ را جابجا کنم. به تو هم پیشنهاد می‌کنم چمدان کوچک و سبکی بیاوری. او حرف مرا آویزه گوش کرد و چمدانی به اندازه یک کامیون همراه خود آورد. وقتی به نوار نقاله می‌رسیدیم، نومیدانه به من نگاه می‌کرد که در حمل چمدان به او کمک کنم. من هم به در و دیوار نگاه می‌کردم. یک بار بالاخره صدایش درآمد و گفت: سر این چمدان را بگیر دیگه. من پاسخ دادم: بهت گفته بودم گردن و دستم درد می‌کند و نمی‌توانم بار حمل کنم. وقتی برای خودم نمی‌توانم بار سنگین بلند کنم، چرا فکر می‌کنی برای تو می‌توانم؟!
برای انتخاب لباس از فرمول 1-2-3-4-5 استفاده کنید. 5 تا لباس زیر، 4 تا بالاتنه (بلوز، تاپ، تی شرت)، 3 تا پایین تنه (شلوار یا دامن)، 2 تا کفش، یک کلاه. باور کنید جواب می‌دهد. من این فرمول را برای سفر 30 روزه هم بکار گرفته‌ام. جواب می‌دهد. بعلاوه لباس‌ها را در سه رنگ در نظر بگیرید، دو رنگ خنثی و یک رنگ قوی. اینطوری می‌توانید کلی لباس غیرتکراری برای روزهای هفته داشته باشید. من برای این سفر از سه رنگ سیاه، خاکستری و سرخابی استفاده کردم. می دانم کلی لباس دارید و دلتان می‌خواهد همه را با خود به سفر ببرید، ولی به زحمت بار کشیدن فکر کنید، به پول اضافه بار، به زحمت جمع و جور لباسها، بعد مثل یک دختر خوب از فرمول جادویی گیس گلابتون استفاده کنید.
برای دسته بندی وسایل داخل چمدان از Packing cubes استفاده کنید. عکس ها را در اینستاگرام قرار دادم.
چمدان را کامل پر نکنید. قدری جا برای خرید سوغاتی باقی بگذارید.
به نظر من کلاً یک چمدان متوسط، یک کوله پشتی متوسط، یک کیف دستی متوسط برای یک نفر کاملاً کافی است.
وسایل سفر هر نفر را در چمدان خودش بگذارید. به این ترتیب در طول سفر براحتی می‌توانید وسایل خود را پیدا کنید. اوایل ازدواجم، من و همسرم هر دو وسایلمان را در یک چمدان قرار می‌دادیم. بعد برای پیدا کردن یک جفت جوراب باید کل چمدان را هم می‌زدیم.
برای نگهداری از گوشواره و گردنبند و این خرده ریزها از محفظه نگهداری قرص استفاده کنید. عکس آن را در اینستاگرام گذاشتم.
در طول پرواز، لباس راحتی بپوشید تا کش و سیم و سیخ آن شما را اذیت نکند. بهتر است رنگ لباس تیره باشد تا چرکتاب باشد و در پایان سفر ژولیده و کثیف به نظر نیایید. کفش راحت بپوشید. زیاد آرایش نکنید. کلاً قرتی بازی را کنار بگذارید و با لباس و کفش و سر و وضع راحت سفر کنید تا رستگار شوید. عکس لباس خودم را در اینستاگرام گذاشتم.
بار دستی که به هواپیما می‌برید، سبک باشد، بخوبی بسته بندی شده باشد. بهتر است کوله پشتی باشد تا هر وسیله دیگری. زیادی بار نکشید. سفر را به خودتان زهر نکنید.

لینک به اینستاگرام گیس گلابتون

مامان‌ها و باباهای کوچولوی عزیز

بچه‌ها را تا دو سالگی به سفر نبرید. بچه به نظم و یکنواختی نیاز دارند. سفر، نظم خواب و خوراک و زندگی بچه را بهم می زند. بچه‌های کوچک مثل گربه‌ها هستند، از سفر خوششان نمی‌آید و اذیت می‌شوند. می دانم اگر عاشق سفر هستید، ماندن در خانه به خاطر بچه داری، خوشایند نیست. ولی شما این همه فداکاری برای بچه‌تان کرده‌اید، این یکی هم روی بقیه فداکاری‌ها. نفرمایید که ما با بچه دوماهه هم به مسافرت رفتیم خیلی هم خوش گذشت هیچ بلایی هم سر بچه نیامد! من قاعده کلی را عرض کردم و شما بهتر از هر شخصی صلاح بچه‌تان را می دانید.

قدم نهم: تهیه سیم کارت برای موبایل

ما به محض رسیدن به لیسبون به کیوسک قرمز رنگ Vodafone مراجعه کردیم و نفری یک سیم کارت خریدیم و ده یورو شارژ کردیم. اینطوری براحتی به اینترنت دسترسی داشتیم، وقتی من در مکان‌های تاریخی قند در دلم آب می‌شد و آقای شوشو در جلسات تجاری مذاکره می‌کرد، می‌توانستیم بهم تلفن کنیم یا پیامک بفرستیم. سیم کارت را ده یورو خریدیم و ده یورو هم شارژ کردیم. ولی نفری یک یورو هم از شارژمان استفاده نشد. ممنون می‌شوم در مورد سیم کارت اروپا ما را راهنمایی کنید. به نظرم باید راه بهتری هم باشد، ولی من هنوز بلد نیستم.

قدم دهم: این مقاله باحال را بخوانید

101 نکته برای سفر یک ایرانی به اروپا

من بقیه مقاله‌های این سایت را نخوانده‌ام، ولی از این مقاله خوشم آمد.

خانم m می‌نویسد:

گیس گلابتون عزیزم.من از طریق سفارت آلمان و دعوتنامه اقدام کردم که خیلی خیلی راحت بود.چون سایت سفارت آلمان به فارسی هست و تمام قوانین و مدارک مورد نیاز به صورت فایل پی دی اف اونجا گذاشته شده و من با خوندن اونا خیلی راحت تونستم ثبت نام کنم و وقت بگیرم.فقط نکته اش اینه که باید سه ماه مونده به تاریخ سفر برای ثبت نام اقدام کنید بعد از ثبت نام یه ایمیل و کد براتون میاد و حدود 6 هفته بعد تاریخ وقت سفارت رو براتون میفرستن. یه حسن خیلی بزرگ که داره اینه که هیچ ترجمه ای نیاز ندارین حتی نامه اشتغال به کار میتونه فارسی باشه و این کارو خیلی راحت میکنه.تو مدارک مورد نیاز هم نوشته رزرو پرواز و رزرو هتل که خیلی راحت میشه از یه آژانس مجانی رزرو رو گرفت.دعوتنامه معتبر خیلی به گرفتن ویزا کمک میکنه و برای سفر به اروپا ترجیحا دعوتنامه داشته باشین یا از آژانسهای معتبر اقدام کنین چون احتمال رد شدن ویزا زیاده و اگر رد بشین تا 2 سال نمیتونین برای شینگن اقدام کنین از هیچ سفارتی.متاسفانه الان شرایط ویزا سخت شده و حسابی باید مدارک رو کامل کنین و مو به مو انچه که سفارت خواسته اماده کنین و به ترتیب و منظم تحویل بدین و حساب بانکی نسبتا خوبی هم داشته باشین و سابقه کار و بیمه هم بسیار مهمه.سند خونه یا جواز کار هم خیلی تاثیر داره.دوستان اگر بار اولتونه و دعوتنامه ندارین و مدارکتونم جور نیست ترجیحا خودتون شخصا از سفارت اقدام نکنین چون رد میشین حتما از آژانسهای معتبر اقدام کنین.اگر امکان پرداخت به سایتهای خارجی ندارین از سایتهای ایرانی مثل www.berimsafar.com استفاده کنین که به ریال پرداخت میکنین و اونا به هتل مبلغ رو میدن و ووچر هتل در اختیارتونه برای بلیت هم از همین سایت یا سایتهای مختلف مثل علی بابا و دور و نزدیک www.dooronazdik.com میتونین استفاده کنین.اگر دوستی آشنایی در مقصد دارین هم میتونه براتون بلیت قطار و هواپیما و هتل بگیره.خودتون انتخاب کنین و اون فقط مبلغ رو پرداخت کنه.خلاصه که تجربه من از سفارت آلمان خیلی خوب بود و چون مدارکم کامل بود تقریبا مطمین بودم ویزا میگیرم.امیدوارم برای دوستان دیگه هم راحت باشه.

یه توصیه دیگه دارم برای دوستان اینکه حتما قبل سفر هرچی سفرنامه تو نت هست رو بخونین و از دوستانتون که رفتن تجربه بگیرین خیلی کمک میکنه برای برنامه ریزیتون و هزینه و همه چی.این باعث میشه اشتباهاتتون خیلی کم باشه و ترس و استرس نداشته باشین.
تمام مسیرها رو از گوگل مپ دربیارین و عکسشو ذخیره کنین.همه جا با اتوبوس و مترو میشه رفت .برای هر روزتون جاهایی که میخواین برینو مشخص کنین و بدونین چطور با اتوبوس یا مترو میتونین برین اسم ایستگاهها و تعدادشون تا مقصدو رو که تو عکس دارین پس بدون ترس سوار شینو برین تا مقصدتون.با گوگل مپ و از روی لوکیشین خودتون میتونین بفهمین مسیرو دارین درست میرین یا نه حتی وقتی پیاده تو کوچه پسکوچه ها میچرخین به راحتی مسیرتونو پیدا میکنین بدون نیاز به اینترنت.
اغلب کافه ها رستورانا یا بعضی فروشگاهها و موزه ها نت دارند و من سیم کارت نخریدم و نیازم نشد چون هروقت هتل بودم با واتزاپ به خانواده زنگ میزدم.تو بعضی شهرا مثل بارسلون تو خود شهر هم اینترنت هست.
تو فرودگاه به ادمهایی که تبلیغ میکنن توجه کنین.تو صف پرواز به رم اتفاقی پسری رو دیدم که قصد داشت چیزی بفروشه و دیدم مردم توجه میکنن و بلیت رفت و برگشت به شهر بود فقط 9 یورو با اتوبوس که خیلی مناسب بود و میارزید.خلاصه بگم که همه چی تو اینترنت هست و کافیه یه سرچ حسابی قبل سفرتون بزنین و همه چیو برنامه ریزی کنین و مطمین باشین به هیچ مشکلی برنمیخورین!

خانم مهسا سالاری می‌نویسد:

آه ای گیس گلابتون عزیزم بالاخره در این روزهای آخر اسفند که هزااااار تا کار سرم ریخته است مچم را گرفتید که این مطلب سفر به اروپا را 6 ماه است که میخواهم بنویسم. از آنجاییکه دیروز بوتاکس تزریق کرده ام و خانم دکتر گفته که فعلا سرم را پایین نیندازم، نمیتوانم بروم سراغ اسناد مناقصه ها و مدارک دیگر و کتاب و دفتر و درس و ... خداروشکر میتوانم بدون نگاه کردن به کیبورد تایپ کنم و اینها را بنویسم. پس به افتخار شما ای بمب انگیزه، این هم راهنمای سفر تنهایی ارزان به اروپا. میخواهم ادعا کنم که دیگر از این مدلی که من رفتم ارزانتر نمیشود پنج کشور اروپایی را دید. این نوشته ها حاصل ساعتها جستجو و تجربه ی شخصی است.
قدم اول تصمیم گیری و ویزا:
عرض کنم که من سالها بود رویای سفر تنهایی به اروپا را در سر می پروراندم. همیشه خیال میکردم ویزای شنگن توریستی نخواهیم گرفت. سال قبل خواهر کوچکترم گفت که تصمیم دارد در یک summer school (مدرسه ی تابستانی) در هلند ثبت نام کند. آن زمان خواهرکم تازه از بستر بیماری برخواسته بود، تقریبا یک سال خیلی سخت را گذرانده بود. خیلی ضعیف بود. در آن وضعیت چنین تصمیمی به نظر من بسیار جسورانه می آمد. پیشنهاد کردم که باهم برویم، ولی خواهرم گفت که ممکن است اینطوری هیچکداممان ویزا نگیریم و بهتر است ریسک نکنیم. خواهر من کورسی که قصد داشت شرکت کند در اوترخت هلند پیدا کرد. همانموقع (April) ایمیل زد به سفارت هلند و برای تقریبا یک ماه بعد از آن وقت گرفت (May). خواهر من از دانشگاه فارغ التحصیل شده بود و از مقطع کارشناسی ارشد هم انصراف داده بود (چون نتوانسته بود در کلاس ها شرکت کند)، مدرک موقت کارشناسی را هم که نمیتوانست ترجمه کند. بنابراین فقط با ترجمه ی ریزنمرات، نامه ی پذیرش دانشگاه اوترخت، گواهی حساب بانکی پدرم و مدارک شخصی اش به سفارت هلند مراجعه کرده و ویزای یک ماه ی توریستی شنگن گرفت (تایپ C). اینها را گفتم که در ادامه ببینیم که شرایط هر آدمی کاملا با دیگری متفاوت هست و اصولا گرفتن ویزا خیلی چیزی نیست که بتوان پیشگویی کرد (گول واسطه ها را نخورید) و هم اینکه بگویم با اینکه من از خواهرم بزرگتر هستم چقدر همیشه در تصمیم های جسورانه دنباله رو او بوده ام.
خلاصه امسال من تصمیم گرفتم که حتما به سفر بروم. من میخواستم بیشتر کشورهای اروپایی را بگردم و حالا باید تصمیم میگرفتم کدام کشور را به عنوان کشور مقصد برای گرفتن ویزا انتخاب کنم. از طرفی فکر میکردم ثبت نام در سامر اسکول میتواند شانسم را برای گرفتن ویزا افزایش بدهد، بنابراین باید در کشور مقصد یک کورس مرتبط هم پیدا میکردم. سامراسکول چیست و چرا کورس مرتبط؟ دانشگاه های معتبر در سراسر دنیا در زمان تعطیلات تابستانی دوره های آموزشی متعددی برگزار میکنند و از دانشجوهای دانشگاه ها و کشورهای مختلف دعوت میکنند تا در آن دوره ها شرکت کنند. هدف از این دوره ها این است که دانشجوها سفر کنند و ارتباط برقرار کنند و چیز یاد بگیرند. این دوره ها در موضوعات بسیار جالب و جذاب و در فیلدهای مختلف برگزار میشوند. بسته به طول دوره مدرک هم میدهند که در آن تعداد واحد کورس (ECTS) هم ذکر شده است. در مورد سیستم انتقال واحدهای اروپایی و ... هم خودتان گوگل کنید، بطور خلاصه این تعداد واحد فقط درصورتی اهمیت دارد که بخواهید بعدا در دانشگاه های اروپایی یا آمریکا و کانادا ادامه تحصیل بدهید. یکی از بهترین سایت ها برای پیدا کردن دوره ی بدردبخور http://www.summerschoolsineurope.eu/ است. که میتوانید در آن براساس کشور و رشته و زبان و ... دوره های همه ی اروپا را جستجو کنید. وقتی شما در مدارکتان ادعا میکنید که برای شرکت در سامراسکول عازم یک کشوری هستید برای سفارت باید توجیه پذیر باشد که چرا شما میخواهید اینهمه راه بروید و هزینه بکنید تا در آن دوره شرکت کنید. من هم با خانم دکتر موافقم که صداقت بهترین سیاست است. بنابراین نمیشود که شما دانشجوی حسابداری باشید ولی در دوره ی نقاشی ثبت نام کنید. و اینکه من به عنوان فارغ التحصیل رشته ی مهندسی که دیگر دانشجو نیستم نمیتوانم هر کورسی بخواهم شرکت کنم. خلاصه بعد از بررسی های فراوان یک دوره در کشور آلمان پیدا کردم. بعد متوجه شدم که وقتهای سفارت آلمان همه پر هستند و می بایست از واسطه ها وقت بخرم. قیمت وقت سفارت را هم تابستان امسال آژانسها 800 هزار تومن اعلام میکردند. برای همین منصرف شدم و در دوره ی دیگری در کشور چک ثبت نام کردم. وقتی به سفارت چک هم ایمیل زدم متوجه شدم که وقت های سفارت چک هم پر شده است. دوستانم چند واسطه برای وقت سفارت های مختلف به من معرفی کردند. هیچکدام وقت سفارت چک نمیتوانستند بگیرند و برای سفارت های دیگر هم میگفتند فقط اگر دعوتنامه داری اقدام کن، و برای گرفتن ویزا هم 1500 یورو دستمزد میگرفتند. (راستش منکه کلا اعتقاد دارم باید بساط این واسطه گری برچیده شود و وقتی یک سری مدارک باید ارائه بدهیم و قضاوت بشویم لزومی ندارد کس دیگری این کار را انجام بدهد، با اینحال من کل هزینه ی سفرم 1500 یورو نبود که بخواهم فقط برای ویزا این مبلغ را بپردازم). خلاصه از آنجاییکه سفارت چک فقط و فقط خودش به وقت دهی نظارت میکند (یعنی هیچ آژانس و واسطه ای نمیتواند برای شما وقت سفارت چک بگیرد و باید شخصا اقدام کنید)، تصمیم گرفتم یک دوره ی دیرتر ثبت نام کنم و دوباره برای وقت سفارت اقدام کنم. اغلب سامراسکول ها قابلیت پرداخت آنلاین دارند ولی دانشگاه برنو فقط با شماره حساب کار میکرد. صرافی ها معمولا مبالغ زیر 4-5 هزار یورو را حواله نمیکنند. برای حواله ی شهریه دوستان خوب شریف ویزا خیلی به من کمک کردند ولی ده روز طول کشید و تقریبا 20 درصد کل مبلغ را کارمزد پرداخت کردم. معمولا اولین تاریخی که شما میتوانید برای وقت سفارت درخواست بدهید سه ماه قبل از تاریخ سفرتان است. من دو روز مانده به سه ماه قبل از شروع دوره به سفارت چک ایمیل زدم و پاسخ دریافت کردم که قبل از سه ماه به درخواست ها ترتیب اثر نخواهیم داد، دقیقا سه ماه مانده به روز سفر ایمیل زدم ولی در کمال ناباوری باز هم اعلام کردند که وقت ها پر شده است. اینجا بود که نامه نگاری های من به سفارت چک، سفیر چک در ایران، وزارت امور خارجه ی جمهوری چک و دانشگاه مقصد شروع شد. (شوخی نمیکنم دقیقا همینقدر پیگیری کردم که چطور ممکن است حتا یک روز قبل از سه ماه ترتیب اثر ندهید و بعد در همان روز وقت ها پر شود.) خلاصه بعد از پیگیری های خودم و مسئول ثبت نام دانشگاه برنو (برنو همان شهری است که تفنگ معروف برنو در آن طراحی و ساخته شده است) از سفارت به من ایمیل زدند و گفتند فلان روز یک وقت کنسلی داریم و سریعا مدارکت را بیاور. تجربه ی من این است که در سیستم های اداری اروپایی کار نشد ندارد، فقط باید یاد بگیرید ارتباط برقرار کنید، ایمیل بزنید، تلفن بزنید، مشکلتان را شرح بدهید و درخواست کمک کنید. متاسفانه ضعف اغلب ما و در سیستم های ایرانی نه ضعف زبان بلکه اساسا ضعف توانایی برقرای ارتباط و شرح مساله است. مدارک مورد نیاز برای ویزا در هر کشوری متفاوت است و باید برای شرحش به سایت سفارت همان کشور مراجعه کنید ولی به طور کلی مدارک ویزای توریستی شنگن شامل دسته های زیر است:
مدارک هویتی (که باید ترجمه شوند)
مدارک شغلی (که نشان بدهد شما در ایران شغل ثابت و مشخصی دارید: سابقه ی بیمه ی تامین اجتماعی، دفترچه ی بیمه، گواهی اشتغال به کاری که در آن سمت و شرح وظایف ذکر شده بود و فیش حقوقی سه ماه آخر + پرینت حساب بانکی ای که حقوق به آن واریز شده بود مدارکی بود که من ارائه دادم)
مدارک مربوط به هدف از سفر (دعوتنامه ی دانشگاه برنو)
بلیط و محل اقامت (بلیط را با پرداخت 50 هزارتومان از اغلب آژانسها میتوانید رزرو کنید، من از اولین خریداران بلیط خارجی سایت علی بابا هستم، خوشحالم که چند جوان اینقدر پیشرفت کرده اند و الان به یک شرکت بزرگ تبدیل شده اند. همه ی بلیط های هواپیمایم را تا الان از علی بابا خریده ام، درصورتی که پرواز قابل کنسل شدن باشد، علی بابا بدون پرداخت حتا یک ریال بلیط شما را مهر میکند، درهرصورت توجه داشته باشید که بلیط را میتوانید آنلاین رزرو کنید ولی می بایست مهر داشته باشد. برای محل اقامت هم من از دانشگاه خواهش کردم که در نامه ی دعوتنامه بنویسند که محل اقامت مرا تامین خواهد کرد و من هزینه ی اقامت را در محل پرداخت کنم که قبول کردند.)
بیمه ی مسافرتی (از هر نمایندگی بیمه یا آژانسی با قیمت حدود 80 هزار تومان بالاترین پوشش بیمه را می توانید دریافت کنید. فقط اولا دقت کنید که کل مدت اقامت شمارا می بایست پوشش بدهد، درثانی اسم و مشخصات دقیقا مطابق پاسپورت باشد، بیمه نامه ی من را برای اصلاح بخاطر یک فاصله ی ناقابل در نام فامیل طولانی ام پس فرستادند. )
مدارک مالی ( من حساب بانکی واقعی خودم را با گردش سه ماهه اش ارائه دادم، آژانسها می گویند حساب شما باید حداقل 7800 یورو موجودی داشته باشد، نمیدانم این رقم را از کجا آورده اند، توی مدارک هیچ سفارتی من مبلغ ندیده ام، فقط گفته اند تمکن مالی، فکر میکنم بیشتر از مقدار بالای پول در حساب، گردش حساب و واقعی بودن آن مهم است.)
نکته: همواره در مراجعه به همه جا (تاکید میکنم همه جا) دو سری کپی از مدارکتان بگیرید. ممکن است آنها یک کپی از شما بخواهند، دیگر مجبور نمیشوید بروید و برگردید، یک کپی هم برای مدارکی که تحویل میدهید برای خودتان نگه دارید.)
نکته ی بعدی: پاسپورتتان را بعد از تحویل گرفتن از اداره ی گذرنامه قبل از هرکاری امضا کنید، پاسپورت و کپی و اسکن آن بدون امضا اعتبار ندارد
نکته ی بعدتری: مدارک اصلی و کپی را مرتب و جداگانه بچینید. در سفارت ها به این خاطر شما را ریجکت نمیکنند ولی وقتی سرشان شلوغ است نظم مدارک احتمال اشتباه را پایین می آورد. وقتی مدارکتان مرتب باشد آفیسر با دقت و راحت و خوش اخلاق بررسی میکند و اگر نیاز باشد اصلاح کنید به شما برمیگرداند. ولی مدارک بهم ریخته را با این دقت چک نمیکنند و فرصت اصلاح از دست میرود و ممکن است بخاطرش ریجکت بشوید.
واقعیت این است که من قصد گول زدن سفارت را نداشتم. من واقعا میخواستم توی آن دوره ی یک هفته ای که به کارم هم مربوط میشد شرکت کنم و بعد یک هفته یا ده روز هم توی اروپا بچرخم. اما سفارت فقط 8 روز به اندازه ی کل مدت دوره به من ویزا داد. اینجاست که شرایط هر کسی با دیگری فرق میکند. من و خواهرم هر دو مجردیم، سن هایمان نزدیک به هم است، او هیچ مدرکی مبنی براینکه مشغول کاری باشد نداشت ولی من کلی مدارک شغلی داشتم، حساب بانکیم متعلق به خودم بود ولی او حساب پدرم را ارائه داد، هر دوی ما دوره ی یک هفته ای ثبت نام کرده بودیم، ولی او یک ماه ویزا گرفت و من هشت روز. خلاصه اینجا بود که تصمیم گرفتم نروم به کلاس و این هشت روز را به گشت و گذار بپردازم.
بلیط هواپیما:
خب حالا رسیدیم به وقت خریدن بلیط. من دو راه داشتم یکی اینکه بلیطی که رزرو کرده بودم قطعی کنم یا اینکه یک بلیط جدید بخرم. متاسفانه بلیطی که رزرو کرده بودم طی این زمانی که گذشته بود به شدت اقیمتش افزایش پیدا کرده بود. تجربه ی من برای ایرلاین های خارجی اینست که اگر میتوانید و مشکل ویزا وجود ندارد بلیط را خیلی زودتر بخرید. بلیط ترکیش ایرلاینی که من رزرو کرده بودم ساعت رفت و برگشتش خیلی خوب بود و زمان ترانسفرش کاملا مناسب بود، پرواز تهران-استانبول- پراگ را من به قیمت یک میلیون و دویست هزار تومان رزرو کرده بودم که طی یک و نیم ماه تا زمانی که ویزایم را گرفتم قیمتش شده بود سه میلیون و هفتصد هزار تومان. تازه این در شرایطی هست که پر نشده باشد چون معمولا پروازهای خوب تر و ارزانتر زودتر هم پر میشوند. روزهای مختلف و ساعت های مختلف هم قیمتهای متفاوتی دارند مثلا بهترین روز پرواز رفت از ایران چهارشنبه و سه شنبه هست چون پروازهای این دو روز معمولا ارزانترند. من دیگر اینقدرها حق انتخاب نداشتم بخاطر ویزای کوتاه مدتم. تجربه ی من این هست که ترکیش ایر ارزانترین و بهترین ایرلاین برای اروپاست، حتا از پروازهای مستقیم ایرانی مثل ماهان و ایران ایر هم گاهی قیمتهایش بهترند. ایرلاینهایی مثل قطر و امیریت چون ترنسفرشان از قطر و دوبی هست خیلی زمان پروازتان را طولانی میکنند. ایرلانهای اروپایی مثل کی ال ام و لوفتهانزا و ... هم خیلی گرانترند به نسبت. من چون خیال داشتم سفرم ارزان باشد کلا، یک پرواز خیلی ناجور از ایرفلوت (هواپیمایی روسی) گرفتم، ایرلانهایی مثل ایرفلوت، پگاسوس و گاهی آلیتالیا هم معمولا ارزانند ولی کیفیت پروازها مثل پروازهای داخلی خودمان هست و ممکن است در مسیرهای طولانی آزاردهنده باشد. توی انتخاب پروازهای غیرمستقیم خیلی به ترنسفر تایم باید دقت کنید، ترمینال های ورودی و خروجی فرودگاه ترانزیتتان را چک کنید و توی سایت فرودگاه ببینید چقدر فاصله دارند، در هرصورت هم ترانسفر تایم زیر یک ساعت را اصلا انتخاب نکنید چون احتمال اینکه نرسید خیلی زیاد است. من چون میخواستم از اولین ساعت شروع ویزا برسم به پراگ و آخرین مهلت هم خارج بشوم این پرواز را انتخاب کردم. 50 دقیقه پرواز رفتم توی مسکو توقف داشت (که واقعا همه ش را دویدم. با اینکه توی یک ترمینال باید سوار میشدم و با اینکه فاصله ی گیت هایی که توی کارت پروازم زده بود 5 دقیقه بود همه ش، توی فرودگاه مسکو گیت ورودی را عوض کرده بودند و تا پیدایش کنم و بهش برسم از نفس افتادم، این هست که واقعا زمان برای پیشامد غیرمنتظره در نظر بگیرید.)، 24 ساعت هم پرواز برگشتم توی فرودگاه مسکو توقف داشت. یعنی بدترین پرواز موجود در جهان بود ولی خب برای من خوب بود و خیلی هم ارزانتر بود. (من برای آن 24 ساعت رفتم از سفارت روسیه توی تهران ویزای ترانزیت یک روزه گرفتم که خیلی راحت هست، وقت سفارت نمیخواهد زود میروید توی صف می ایستید، اسمتان را مینویسید، اصل بلیط و ویزای مقصد اصلی و یک قطعه عکس میبرید و یک هفته ای ویزا را صادر میکنند، با این ویزا میتوانید آن 24 ساعت را از فرودگاه خارج بشوید و بروید خود شهر را هم ببینید). راستی فراموش نکنید در ویزای نوع C، یا همان شنگن کوتاه مدت توریستی، شما باید پرواز رفت و برگشتتان را به یک مقصد و همان کشور صادرکننده ی ویزا بگیرید. وگرنه در فرودگاه ها به مشکل میخورید. مثلا من باویزای شنگن صادر شده از چک نمیتوانم هیچکدام از پروازهای رفت و برگشتم را از (یا به) پاریس بگیرم.
حمل و نقل:
من اینطور برنامه ریزی کرده بودم که از تمام هشت روزم تا جاییکه میشود استفاده کنم، میخواستم اول توی پراگ بمانم یکی دو روز و بعد به آلمان بروم. بهترین راه سفر توی اروپا قطار هست. اصلا قطار در اروپا اهمیت خاصی دارد. قطارها در اروپا سه دسته هستند: قطارهای شهری و حومه (که بین مرکز شهر و حومه ی شهرهای بزرگ تردد میکنند مثل مترو تهران کرج خودمان)، قطارهای محلی که داخل یک استان تردد میکنند اصطلاحا regional گفته میشوند. این قطارها توی اغلب شهرهای کوچک و روستاها ایستگاه دارند و به همین خاطر مسیر حرکتشان طولانی است و زمان زیادی طول میکشد تا به مقصد برسند. این قطارها ارزان تر هستند و امکانات داخلی کمتری هم دارند یعنی درواقع فرق چندانی با مترو ندارند. توی این قطارها معمولا شما شماره صندلی ندارید و ممکن هست گاهی مجبور باشید سرپا بایستید. (البته اینها بیشتر از ظرفیت بلیط نمیفروشند ولی چون شماره صندلی ندارند ممکن هست توی واگنی که سوار شده اید و واگنهای مجاور صندلی خالی نباشد.) گروه سوم قطارهای بین شهری-کشوری هست که خودشان سه دسته ی معمولی، قطار شب و سریع السیر دارند. قطارهای ICE و Thalys، OBB و ... از این نوع قطارها هستند. این قطارها زودتر پر میشوند و ممکن است بلیطشان را نتوانید هر لحظه بخرید، به علاوه گرانترند و هر چقدر دیرتر رزرو کنید گرانتر هم میشوند. برای خرید بلیط قطار سایت های مختلفی وجود دارد که میتوانید بگردید و مناسب ترین قیمت و قطار را پیدا کنید، goeuro, eurail, seat61, … نمونه ای از این سایت ها هستند. یک نوع از بلیط قطار هم در اروپا وجود دارد به نام europass که میتوانید براساس روز، هفته، کشور، ... بلیط تهیه کنید، اینطوری که مثلا بلیط یک هفته ای برای سه کشور بخرید و دیگر بین همه ی شهرها و هر چندبار میتوانید با آن بلیط سفر کنید. (مثل کارت اعتباری مترو) ولی نکته ش این هست که این پس ها نسبتا گران هستند و فقط از یک حدی بیشتر اگر بخواهید دائما از اینطرف به آنطرف بروید صرفه دارند، برای من نمیصرفید. مطمئنا الان سوالی که ممکن هست برای خیلی ها پیش بیاید این است که چطوری بخریم؟ جواب خیلی ساده هست با کارت اعتباری! درواقع بدون کارت اعتباری شما نمیتوانید مستقل سفر کنید و به علاوه تهیه ی یک کارت اعتباری چندان هم سخت نیست. کارگزاری ها و صرافی های مختلفی برای شما انواعی از ویزا و مستر کارت را به نام خودتان صادر میکنند که به آن Prepaid میگویند، یعنی اینها درواقع اعتباری نیستند همانقدری که بپردازید موجودی دارند. Prepaid Travel card ها دو سال اعتبار دارند و قابل شارژ هم هستند. تنها ایراد ماجرا این است که باید برای تبدیل ارز کارمزد بپردازید (حدود 4-5%). بهرحال چاره ی دیگری نیست تقریبا. توصیه ی من این است که این نوع کارت ها را بخواهید که به نام خودتان صادر شوند و جهت پیشگیری از مشکلات احتمالی کارت مربوط به اشخاص دیگر را استفاده ننمایید.
به علاوه پروازهای داخلی در اروپا میتوانند از قطار ارزانتر باشند. برای همین اگر مثل من زمان کم داشته باشید پرواز گزینه ی خیلی خوبی هست. ایرلاین easyjet پروازهای بسیار ارزان و آفرهای خیلی خوبی ارائه میدهد. حسن این پروازها این است که قیمت پایه در آنها بسیار پایین است و شما برای استفاده از خدمات جانبی باید پول اضافه بپردازید. حتا برای بار! در این پروازها فقط یک بسته میتوانید با خودتان توی هواپیما ببرید. یعنی حتا اگر دو تا کیف دستی کوچک داشته باشید نمیتوانید با خودتان ببرید. یا یک کیف و یک دوربین. بنابرین باید حتما یک کوله ی کوچک داشته باشید. توی این پروازها پذیرایی، انتخاب صندلی، بار و خلاصه همه چیز هزینه ی اضافه دارد ولی اگر یک سفرکننده واقعی باشید و بار و بندیل زیادی نداشته باشید حسابی به صرفه و راحت است. من یک پرواز خیلی ارزان از پاریس به پراگ پیدا کردم و بعد همه ی برنامه ی سفرم را براساس آن پرواز چیدم (بهرحال برای من هزینه اولویت داشت). به علاوه چون تقریبا نزدیک به زمان سفرم ویزا گرفته بودم، اغلب قطارهای خوب یا تمام شده بود یا بسیار گران بود. (همین مسیر پاریس به پراگ با قطار حداقل 300 یورو بود من پرواز 60 یورویی یافته بودم.) برای همین تصمیم گرفتم مستقیما به محض رسیدن از پراگ به برلین بروم و در برگشت پراگ را ببینم. برلین از پراگ فاصله ی چندانی ندارد، ولی در دو کشور متفاوتند. برای همین باید از قطار بین کشوری استفاده کرد (گروه سوم)، در چنین شرایطی از نظر زمانی قطار و اتوبوس تفاوت راحتی و زمانی چندانی ندارند، ولی اتوبوس به شدت ارزان تر است. سایت هایی مثل goeuro معمولا در این مواقع آپشن های اتوبوس را هم نشان میدهند. بنابراین در مسیرهای کوتاه بین کشوری اتوبوس از قطار به صرفه تر است. در نهایت من از پراگ به برلین با اتوبوس، از برلین به کلن با قطار محلی، از کلن به بروکسل با قطار ICE معمولی، از بروکسل به پاریس با قطار Thalys سریع السیر و از پاریس به پراگ با پرواز EZjet سفر کردم تا همه ی راه های حمل و نقل را در اروپا تجربه کرده باشم.
اقامت:
وقتی که مدت زمان اقامتم در هر شهر مشخص شد به سراغ سایت Booking.com رفتم. من دوست دارم که در سفرهایم توی هاستل بمانم. اگر نمیدانید هاستل چیست میتوانید از گوگل بپرسید: Hostel) ولی دلیل اینکه من هاستل را به هتل ترجیح میدهم علاوه بر مساله ی قیمت فرهنگ غالب در هاستل هاست. هاستل ها براساس ارتباط پایه گذاری شده اند. توی هاستل شما با عده ی زیادی غریبه توی یک اتاق میخوابید، سر یک میز غذا میخورید یا توی یک آشپزخانه غذا میپزید. دوست پیدا میکنید، تبادل فرهنگی میکنید و ... به علاوه برای خانمهایی که تنها سفر میکنند هاستل گزینه ی بهتری هست چون توی هاستل ها آدمها بیشتر حواسشان به اطرافیانشان هست، برای همین اگر به کمک نیاز داشته باشید احتمالا آشناهای بیشتری دارید. ارزانترین اتاق های هاستل ها خوابگاه های مختلط هستند، من هیچ تجربه ی بدی از خوابگاه های مختلط ندارم. واقعا حتا برای لباس عوض کردن هم به مشکل نمیخورید، خیلی از هاستل های بزرگتر اتاق رختکن دارند، بعضی ها پرده ی اطراف تخت دارند، ولی حتا توی آنهایی که هیچکدام را ندارند هم کسی به شما موقع لباس عوض کردن زل نخواهد زد (اگر هم زل بزند احتمالا آن بیچاره هم ساکن خاورمیانه بوده باشد J) با این حال توی اغلب هاستل ها خوابگاه دخترانه هم هست. خیلی هایشان هم اتاق خصوصی دارند که قیمتش تفاوت معناداری با هتل سه ستاره ندارد. اگر دنبال هاستل بگردید hostelworld سایت بهتری از Booking.com هست، ریویوهای کاربردی تری دارد. من خودم از Hostelworld انتخاب میکنم و همان را در Booking.com رزرو میکنم چون قیمت ها و آفرهای بوکینگ دات کام بهترند. سایت بوکینگ دات کام آپارتمان، هتل، ویلا و ... هم توی گزینه هایش هست. من اینها را نمیدانم، اما درمورد هاستل سعی کنید هاستل های مرکز شهر را انتخاب کنید. این هاستل ها هم کالچر بهتری دارند، هم دسترسی به نقاط شهری بهتری دارند. حتما ریویوها را بخوانید. سایت بوکینگ دات کام در حالت عادی فقط فیدبک های مثبت را نشان میدهد، برای خواندن فیدبک های منفی باید به پایین پایین صفحه بروید آن ته ته ها میتوانید ریویوهای کامل را بخوانید. توی این سایت پر هست از هتل و هاستل هایی که جریمه ی کنسلی ندارند و پیش پرداخت نمیخواهند. ترجیحا همیشه اینها را انتخاب کنید. شما نمیدانید چی پیش خواهد آمد، بخصوص اگر مدل خانه به دوش سفر کنید. من به هیپوتلم (اگر نمیدانید هیپوتل چیست میتوانید گوگل کنید باز ولی عجالتا هیپوتل هتل خیلی ساده ای را میگویند که امکاناتش در حد خوابگاه دانشگاه است) در پاریس راس ساعتی که گفته بودم نرسیدم، درواقع 4 ساعت دیر رسیدم و نه تنها نمیخواستند اتاقم را بدهند بلکه پولش را هم میتوانستند از کارتم برداشت کنند که به خیر گذشت. علاوه بر هتل و هاستل میتوانید از سایت کوچسرفینگ couchsurfing برای مهمان شدن استفاده کنید که آنهم اگر کالچرش را نمیشناسید و تا الان چنین کاری نکرده اید توصیه نمیشود. چون توی این سایت شما باید با رفتارهای غالب و ... آشنا باشید وگرنه ممکن است دچار پارادوکس های جدی بشوید. به علاوه اگر عضو قدیمی سایت نباشید و رفرنس های زیادی نداشته باشید احتمال اینکه هاست های درست حسابی پیدا کنید خیلی کم است، و وای بحال هاست های غیر درست حسابی. خود تیم امنیتی کوچ سرفینگ به خانم های تنها اکیدا تاکید میکند که با میزبان های خانم یا خانواده ها بمانند. Airbnb هم برای جمعیت سه نفر به بالا گزینه ی خیلی خوبی است که متاسفانه بدون vpn نمیتوانید از آن استفاده کنید.
سیم کارت و کارت بلیط:
اگر تنها هستید توصیه میکنم به محض رسیدن به اروپا سیم کارت بخرید، چون با داشتن اینترنت دنیا در دستان شماست. من از کیوسک ودافون در فرودگاه پراگ یک سیم کارت دیتا با 4 گیگ اینترنت و رومینگ رایگان در اتحادیه اروپا خریدم به قیمت 24 یورو. درواقع من به متصدی آنجا توضیح دادم که یک هفته در اروپا خواهم بود و بیشتر از تماس برایم اینترنت مهم است و اینکه در کشورهای مختلف بتوانم استفاده کنم. و این حداقل آپشنی بود که داشتند. میدانم که ودافون در همه ی کشورهای اروپایی رومینگش رایگان است (صرف نظر از توع سیم کارت). سیم کارتی که من خریده ام سیم کارت دیتای موقت است، یعنی اگر ظرف ده ماه استفاده نشود، دیگر معتبر نخواهد بود. من با استقاده ی زیاد از گوگل و گوگل مپ و فرستادن کلی عکس 4 گیگ را تمام نکردم ولی اگر تمام میشد میتوانستم از سایت ودافون شارژش کنم. تا جاییکه من فهمیدم (در بررسی های قبل از سفرم از دوستان اروپایی) ارزانترین و راحت ترین سرویس همین سرویس دیتای ودافون است.
دومین چیزی که به محض رسیدن به هر شهری باید بخرید بلیط حمل و نقل عمومی است. در بسیاری از شهرها شما میتوانید بلیطهای زماندار برای همه ی وسایل حمل و نقل بخرید. در بعضی از شهرها نمیتوانید (مثلا پاریس و مسکو). در بسیاری از شهرها بلیط حمل و نقل عمومی به مقصد یا از مبدا فرودگاه جداگانه است (مثل پراگ، پاریس، مسکو و ..) این اطلاعات البته با یک گوگل کردن ساده قابل فهمیدن هستند. به محض اینکه وارد اروپا شوید میفهمید که همه (یعنی واقعا با تقریب خیلی خوبی همه) از وسایل حمل و نقل عمومی استفاده میکنند. قیمت تاکسی یا حتا اوبر Uber (مشابه اسنپ خودمان) توی اروپا واقعا بالاست. به علاوه به همه جای شهر و حومه میتوان با اتوبوس و مترو رفت. بنابراین تنها چیزی که میتواند مانع شما باشد در استفاده از آن بار و بندیل زیادی است. من به تجربه فهمیده ام که اگر یک چمدان در خانه و درحالت عادی برایم خیلی سنگین نیست، در سفر و بعد از راه رفتن زیاد و کم خوابی و ... حتما سنگین به نظر می آید، بنابراین از آنچه که فکر میکنید هم سبکتر سفر کنید. خوبی Backpacker بودن هم این است که شما توانایی حمل همین یک کوله را دارید بنابرین همیشه و همه جا از اضافه بار فرار میکنید. یک تجربه ی دیگر هم اینکه بعضی لباس ها سنگین تر از چیزی هستند که به نظر میرسند. من دو تا از شلوارهایم را در یکی از هاستل ها رها کردم چون خودشان به تنهایی 3 کیلو میشدند. بعضی شلوارهای جین، کتها و سویت شرتها به شدت سنگین اند. وقتی که در تهران زلزله آمد من نیازی نداشتم که کوله ی زلزله جمع کنم، همان کوله ی سفرم کفاف نجاتم را میدهد. از همه ی لوازم ضروری زندگی یک سایز مسافرتی درست کرده ام و توی آن گذاشته ام. دیگر کافیست یک کوله ی سبک یک روزه و یک کیف کمری برای مدارک بردارم و بروم. مارک هایی مثل Buff یا Windxtreme نوعی دستمال گردن تولید میکنند که شما میتوانید نیمی از لباس های غیرضروری را با کمک آنها حذف کنید. دستمال های باف به اندازه ی 6 سانتی متر مربع جا میگیرند و ده گرم وزن دارند ولی به جای شالگردن، کلاه، چشم بند، کش مو، تل، مچ بند و ... میتوانید ازشان استفاده کنید. برای سفر کردن واقعا به جز کرم ضد آفتاب، یک کرم روز و یک رژ لب و ریمل لوازم آرایش بیشتری لازم ندارید. لوازم آرایش واقعا سنگین هستند به علاوه خودتان توی اروپا اینقدر در اثر هوای خوب و آرامش و حس خوب اعتماد بنفس پوست خوبی خواهید داشت که هیچ نمیخواهید آرایش کنید. اگر هم آرایش کنید میبینید که خیلی عجیب به نظر میرسید و ممکن است همه فکر کنند شما یک پناهنده ی سوری هستید. (گرچه این حرف کمی نژادپرستانه به نظر میرسد ولی خوشمان بیاید یا نه تابلو به نظر میرسیم). یک چیز جالب دیگر اینکه توی اروپا واقعا کسی را نمیبینید اینطور موهایش را با کلیپس محکم کرده باشد. ما توی ایران به تجربه یاد گرفته ایم کلیپس راحتترین راه مهار موهای بلند زیر روسری و مقنعه است، اروپایی ها هنوز به این تکنولوژی دست نیافته اند. توصیه میکنم اگر مقید به حجاب نیستید حتما موهایتان را رها کنید و از وزش باد توی موهایتان لذت ببرید. اگر هم محجبه هستید همان سربندهای باف حسابی کارتان را راه می اندازند.
غذا:
خب در سفر به اروپا یک چیزی مهم تر از همه است: قیمت ارز. یعنی بودجه ی سفر شما را درآمدتان تعیین نمیکند، بلکه نرخ ارز تعیین می کند. با این حساب تقریبا همه چیز توی اروپا بعد از تبدیل به ریال گرانقیمت محسوب میشوند. من فکر میکنم که در سفر باید حتما غذاهای مختلف را امتحان کرد. ولی همانطوری که همه ی ما از غذاهای شمالی خوشمان می آید با اینحال بارها در شمال ایران غذای بی کیفیت و گران خورده ایم، توی همه ی مناطق توریستی رستوران های زیادی هست که غذاهای نه چندان خوب و گرانی دارند. من همیشه برای پیدا کردن رستوران های خوب از Tripadvisor استقاده میکنم و ریویوهای ایرانی ها (چون ذائقه ها نزدیک است) را میخوانم. کلاس قیمتی رستوران ها هم در Tripadvisor مشخص شده است. با اینحال همیشه بهتر است در سفر در خوردن غذا زاده روی نکنید. به خصوص اگر تنها هستید بهتر است حسابی احتیاط کنید تا مسموم یا بدحال نشوید. به علاوه بهتر است مراقب وضعیت مزاجی خودتان باشید. من توصیه میکنم بعضی از وعده ها را چیزهای ساده از سوپرمارکت بگیرید و بخورید، مثل شیر، ماست، پنیر، نان، ...
دیدنی ها:
روز اولی که در برلین دوست آلمانیم را دیدم از من پرسید که کجاها را دوست داری ببینی؟ گفتم No Church, No Museum، این مدل سفر رفتن من است، واقعا دیدن موزه ها و کلیساها به اندازه ی دیدن خانه های معمولی، کافه ها، مردم توی خیابان ها، کتابفروشی ها و افق های شهرها برای من دلچسب نیست. من دوست دارم راه بروم تا جاییکه میتوانم توی شهرها راه میروم و آدم ها و در و دیوار را نگاه میکنم و دوست دارم با آدمهای مختلف هم صحبت بشوم. اما اگر شما دوست دارید مکان های به اصطلاح آیکونیک را ببینید قبلا حتما از اینترنت آنها را پیدا کنید، روی گوگل مپ علامت بزنید، ورودی ها و ساعات بازدید را چک کنید تا بتوانید برای روزهایتان برنامه ریزی کنید و جاهایی که نزدیک به هم هستند را در یک زمان ببینید. کتاب های Lonely planet و همان سایت Tripadvisor هم توضیحات خوبی در مورد مکان های دیدنی دارند.
بهداشت:
در اغلب کشورهای دیگر توی دستشویی ها آب نیست، لابد میدانید خودتان. صرف نظر از عقاید مذهبی، ما به این روش توالت رفتن عادت نداریم و ممکن است اذیت بشویم. به علاوه خود من در کشورهای دیگر (احتمالا به دلیل متفاوت بودن میکروبها – خانم دکتر کمک کنید J) خیلی زودتر بیماری های عفونی میگیرم. توصیه میکنم توی کیف دستیتان روکش توالت فرنگی، دستمال مرطوب آنتی باکتریال داشته باشید. دستمال مرطوب به من که خیلی کمک کرد. به علاوه یک بطری آب معدنی کوچک هم میتوانید توی کوله تان داشته باشید و در توالت از آن استفاده کنید. در همه ی کشورهای اروپایی آب شیر (Tap water) کاملا مناسب آشامیدن هست. اصولا تصفیه ی آب شهری یکی از افتخارات اروپایی ها محسوب میشود و نیازی نیست برای آشامیدن آب معدنی بخرید. به علاوه bottled water در اروپا گران است. به جایش توصیه میکنم از این لیوان های Lightmyfire یا seatosummit که تا میشوند و جای کمی میگیرند تهیه کنید و همراه داشته باشید.
پول:
توصیه میکنم تا پایان سفرتان قبض های پرداختیتان را نگه دارید، هزینه هایتان را بنویسید. تا دچار بی نظمی بودجه ای نشوید. اگه Travel card داشته باشید که میتوانید همان بدو ورود توی فرودگاه از ATM پول بگیرید. بعضی ATM ها برای تبدیل ارز کارت شما به ارز آن کشور کارمزد نسبتا بالایی کسر میکنند. برای همین به علامت No commission روی دستگاه ATM دقت کنید. اگه پول نقد از ایران میبرید هم که یورو میخرید از صرافی و میبرید و خب یک مقدار بیشتر باید حواستان به پولتان باشد. همیشه یک مقدار از پولتان را در چمدان یا کوله ی بارتان مخفی کنید برای روز مبادا. ولی مقدار زیادی نباید باشد. برخلاف تصور پول رایج همه ی کشورهای اتحادیه ی اروپا یورو نیست. مثلا چک، مجارستان، سوئد، سوئیس، نروژ و چند کشور دیگر ارزهای خودشان را دارند. برای تبدیل پول هم سرچ کنید و از صرافی هایی که نرخ بهتری دارند استفاده کنید. و توصیه ی آخر هم اینکه هرگز پاسپورتتان را از خودتان دور نکنید حتا برای یک لحظه و مراقب آن باشید. مراقب خودتان باشید، رفتارهای پرخطر نکنید، اگر چه من ساعت 2 شب توی کوچه های پراگ هیچ احساس نا امنی ای نکرده ام اما اگر دختر تنها هستید توی نایت کلاب ها و بارها تا دیروقت نچرخید و سعی کنید همواره هوشیار بمانید.