تفکر قبیله ای

ای گفتی گیس گلابتون عزیز. این تفکر به شدت در خانواده همسر من و خود او وجود دارد. به نحوی که با اینکه ما هر دو تحصیل کرده ایم، باید همیشه در نزدیکی آنها زندگی کنیم. بگوییم کجا میرویم و کی میاییم. تمام آخر هفته ها را باید با آنها بگذرانیم. وقتی هم به شوهرم اعتراض میکنم می بینم که هیچ راهکاری ندارد این یک وظیفه است.

سلام
واقعا حرف دل مارا گفتی شما

زیبا بود. اما لازمه یه قدم اون ور تر بری.
تا اینجاش رو همه قبول داریم. اما یه قدم اون ور تر رو هممون انجام میدیم و به روی مبارک نمیاریم.
گاهی یه سیلی لازمه تا از خواب بیدار شیم. این سیلی میتونه "بیان" این اشتباه ها باشه.

یه قدم اون ور تر مثل اینه که : محل سکونت رو شوهر تایین میکنه حتی اگه درآمد زن و پیشرفت خانواده در شهر دیگه بیشتر باشه.

بدی های محل سکونت رو میبینیم (مثل آلودگی که باعث میشه آلزایمر و هزار بیماری بگیریم. فقر فرهنگی. ناثباتی اقتصادی و ...) اما صرفا به خاطر ترس از رفتن از محل زندگی و دوری از خانواده میشینیم و میگیم همه جا همینه

هممون هم از این رفتار ها زیاد داریم. لازمه چند تاش رو تو سایتت داد بزنی تا مثل سیلی به صورتمون؛ بیدارمون کنه.

متاسفانه خانواده همسر من تفکر قبیله ای دارند و مشکل بزرگیه...

نه خدا رو شکر من این یه قلمو ندارم!‏
الحمدلله رب العالمین

اوه اوه

great points

من خیلی تفکر قبیله ای دارم با اینکه مستقل از خانواده و دور از آنها زندگی می کنم ولی درونا تایید خانواده برایم اهمیت زیادی دارد.دارم روی خودم کار می کنم که سنت های به درد نخور را بدون احساس گناه دور بریزم ولی کار سختی است. ترس دارد احساس گناه دارد.

سلام گیس گلابتون عزیز...خیلی موضوع جالبیبه و جای بحث زیاد داره ...خصوصا اون قسمتی که اشاره کردید به اینکه درد عواهای خانوادگی کورکورانه طرف خانواده خودمون رو نباید بگیریم ...راستش من یکی از مهترین چالش هام با همسرم سر این قضیه هست.من کورکورانه طرف خانواده خودم رو نمی گیرم فقط گاهی دلخوری که پیش میاد از همسرم میخوام بخاطر من کمی تو رفتارش و عکس العملش تجدیدنظر کنه .خوب موقعیتهایی هم بوده که اشکال از خوانواده من بوده واقعا اما من بدلیل رعایت احترام پدر و مادرم ترجیح دادم همسرم موضوع رو کش نده و ایشون کوتاه بیاد به اصطلاح .اما همیشه این موضع تبدیل به یک جنک جهانی شده بین من و همسرم شده که چرا من یک جانبه قضاوت می کنم.من همیشه در این مخمصمه هستم .از طرفی نمیخوام خونوادم از همسرم برنجن و از طرفی همسرم همیشه یکسری دلخوری های رفع نشده از اونها به دل داره که این باعث شده تو برخوردش با خونوادم یک جوری نشون داده.هرچی به همسرم میگم که حالا خونواده من تو یک برهه ای یک اشتباهی انجام دادن شما کوتاه بیا اصلا دست بردار نیست .در این جور مواقع من مجبورم با دلخوری و قهر ازش دور شم و مهرم کم شه تا دوباره بتونم خودم و کنترل افکارم رو بدست بگیرم و اخرش هم من به اصطلاح باید ناز همسر رو بکشم و تمام گلایه هام از رفتارهای اشتباهش پیش خونواده خودم رو تو دلم نگه دارم و عنوان نکنم.چراکه با عنوان اونها ایشون دوباره بر میگردن سر خونه اول و تمام دلخوریهای خودشون رو از خونواده من دوباره پیش میکشن و من میمونم و یک دنیا اعصاب فرسوده...تازه در همچین مواقعی همسرم که اصلا خوانواده خودشرو دوست نداره و وابستگی عاطفی نداره و نسبت به هم بی عاطفه شدید هستن (بر عکس خودم و رابطه شدیدا عاطفی بین من و خونوادم ) در چنین لحظاتی همسرم یکهو یادشون میفته که خانواده داره و طرفداریهایی از اونها می کنه که خنده داره چون خودش هم خوب میدونه که خونوادش براش تره هم خورد نمیکنن.من احساسم اینه که همسرم عقده خانواده گرم رو تو دلش داره و برای همین نمی تونن رابطه صمیمی من رو با خانوادم ببینن...ببخشید زیاد صحبت کردم و از موضوع خارج شدم اما واقعا داغ دلم تازه شده ...با تشکر و دعای خیر برای شما

وای وای من با اینجور آدما سر و کار داشتم. اصلا نمیشه باهاشون معاشرت کنی فقط خودشونو قبول دارند! مدام از خودشون تعریف می کنند، خودشونو با طایفه های دیگه مقایسه می کنند و برتریشونو به رخ میکشند؛ از مدرک تحصیلی گرفته تا شغل و درآمد، کلاس زندگی، شهر و کشور محل اقامت، افتخاراتشون که دیگه الان دمده شده ولی واسه اونا تازه و قابل تحسینه ... اونم واسه کسایی که اصلا به این چیزا اهمیت نمیدن (تفکر قبیله ای ندارند). وقتی باهاشون حرف میزنی انگار با آدمای ما قبل تاریخ هم کلام شدی!! اصلا تو رو نمیبینند و ویژگی هات در نظرشون ناچیزه! میشه گفت اصلا در نظرت نمیارن فقط کسی رو میخوان که علاوه بر سرکوب کردنش این حس برتری رو توشون تقویت و تحسین کنه. نمیشه باهاشون دوست شی چه برسه به زندگی چون فقط به درد خودشون میخورند. خدا نصیب هیشکی نکنه

اعتراف می کنم که بعضی چیزهایی که گفتین در مورد من هم صدق می کنه . باید درستش کنم . مرسی گیس گلابتون مهربان

سلام خانم دکتر دوست داشتنی.روز زن رو بهتون تبریک میگم و از خدواند مهربان براتون طلب تندرستی وشادی میکنم.امیدوارم همانطور که به ما شادی و انرژی میدین زندگی خودتون هم سرشار از لحظات خوب باشه. این روز زیبا رو به همه خانم های دوست داشتنی و صبور سرزمینمون و خواننده های خوب سایت تبریک هم میگم .

وای وای خانواده من یه جورایی دچار تفکر قبیله ای شدن. هیچکی رو قبول ندارن جز خودشون. به عالم و آدم مشکوکن. رفتار و فرهتگ بقیه براشون نه تنها عجیب که حتی محکومه. وقتی تو جامعه ام و بعد میام تو جمع خانواده یا بر عکس، دچار تضاد بسیار شدیدی میشم. مثلا من قراره برم تهران یه چند روزی خونه دوستم. دوستم و شوهرش مدتهاست منتظرن و از رفتنم استقبال کردن. اونوقت مامانم میگه نکنه رفتنت باعث اختلاف بیشون بشه نکنه مزاحمشونی نکنه فلان نکنه بیسار. اصلا چرا اون پا نمیشه بیاد اینجا. این چه برنامه ایه. اونقدر که فکر منو هم مسموم کردن. اینها چون خودشون از مهمون و مهمون داری فرارین، فکر میکنن بقیه مردم هم اینجورین. این فقط یه مثال بود از تفاوت فکری بین خانوادم و ملت. باعث شده با هیشکی رفت و آمد نداشته باشم.

عزیز امروز دهم بود چهل روز تموم شد .

در من نه. ولی در مادروپدرم خیلی. یکی از مشکلات من موقع ازدواج همین بود. با این که 50 ساله تهران زندگی می کنن ولی می گفتن بایدبا یه همشهری ازدواج کنی. حالا هر کی!

این پست قدیمیه اما من الان خوندمش. من هم انگار یه مقدار دچار این تفکرم. مثلا فکر می کنم هیچکس به اندازه خانواده ما تمیزی و نظافت رو رعایت نمی کنه.
باید اصلاح کنم این طرز فکرمو.
مرسی از شما