امروز می خواهم با نوشتن این پست، هم مراتب قدردانی خود را از دوستی عزیز اعلام کنم و هم به شما دختران سرزمینم، یک الگوی ایرانی معرفی کنم:

این هم یک خبر خوب دیگر: ) دلم می خواهد کامنتدونی همیشه پر از این خبرها باشد:

دو تا از دوستان، برای ما خبرهای خوبی نوشته اند:

هر روز دارم با زنان فرهیخته ای آشنا می شوم که تشنه علم و دانش هستند و.... یک خبر عروسی:)

من هرگز کارتهای آفرین و صد آفرین و تقدیرنامه هایم را نگه نداشتم. همه را دور ریختم. معدل دیپلم یا رتبه کنکورم را دقیق به یاد ندارم. نمی دانم با چه نمره ای از دانشگاه فارغ تحصیل شدم یا رزیدنتی قبول شدم یا بورد گرفتم. بیمارانم برایم شعر گفتند، دور ریختم. بیمارانم در روزنامه از من تشکر کردند، دور ریختم. تقدیرنامه های بیمارستان ها را دور ریختم. من همیشه افتخاراتم را به سطل زباله می ریختم.

این روزها ما، سالی که گذشت را مرور می کنیم و برای سال آینده برنامه ریزی می کنیم. به همین دلیل چند پست آخر سال را به مبحث شیرین هدفگذاری برمی گردم و چند نکته دیگر به آن اضافه می کنم.

سلام و صد سلام عید همگی شما مبارک و امیدوارم سال خوبی را شروع کرده باشید. این چند روز داشتم فکر می کردم که به عنوان اولین پست امسال چه بنویسم. سال گذشته اولین پست وبلاگ گیس گلابتون، درباره هدفگذاری و موفقیت بود. امسال می خواهم درباره پاکسازی عاطفی و رها کردن بنویسم.

دوره سوم کلاس هدف از سی ام بهمن شروع شد و آخرین جلسه آن بیست ویکم اسفند بود. با توجه به توصیه های شاگردان دوره های قبل، این بار وقت بیشتری را به بررسی هدف های سالیانه اختصاص دادم. به جای آنکه شاگردان از همان اول اهداف سالیانه خود را اعلام کنند، تمام سه هفته را صرف برنامه ریزی برای سال آینده کردیم.

در آخرین لحظات سال گذشته، این ایمیل به دستم رسید. بزرگترین عیدی را دریافت کردم. زیرا برای یک معلم، شیرین ترین هدیه این است که ببیند کسی از درس هایش به خوبی استفاده کرده است. دوست عزیزی که خواستی نام تو را محفوظ نگه دارم، ازت هزاران بار تشکر می کنم که دلم را این همه شاد کردی.