پنج نکته طلایی در هنگام ازدواج با مرد صاحب فرزند

سلام خانم دکتر جون دلم می خواد تورو آناهیتا جون یا گیس گلابتون هم صدا بزنم ای کاش می تونستم شما رو ببینم واقعا از صمیم قلبم می گم اما راهم دوره وبا وجود دختر کوچولوم نمی تونم ببینمت اما همیشه عکس هاتو با آقای شوشوکه می بینم خیلی خوشحال می شم قبلا هم باهات درد دل کردم عزیزم که من هم نامادری یه دختر هیجده سال هستم از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان از دستش خون به جگرم ...................................................................................................... آناهیتا جون با این نوشته ها حالم بدتر شد خدایا چکار کنم تو به دادم برس که فریادرسی جز تو ندارم

سلام گیسوی خوب من واست کلی پیام خصوصی فرستادم ولی هیچ پاسخی از طرف شما همدل وهمدرد مهربون دریافت نکردم خیلی ناامید شدم

سلام
دردی که دارم باهاش مینویسم قابل توصیف نیست
خوابم نمیبره تا ننویسم...
نمیشناسمتون ولی انگار میتونید راهنماییم کنید...

مادر ناتنی ممکنه باشم ولی من باهاشون دوست بودم
اونا به من میگفتن خاله...


امکانش هست با ایمیل باهاتون درارتباط باشم؟؟؟
یا یه شماره تلفن
یا ادرس دفتری توی تهران و اطرافش اگه مقدوره ...

خیلی فوری منتظر جوابتون هستم مهربان

💜❤💙💛💚

سلام گیس گلابتون خوشحالم که شما را پیدا کردم ،یه همدل،یه کسی که شرایط نامادریها رو خوب درک میکنه.گیسوجون شش ساله بامردی ازدواج کردم که از ازدواج اولش دوتا بچه داره یه دختر17ساله ویه پسر16ساله روابطمان خیلی خوب بود طوری که تمام فامیل همسرم انگشت به دهن بودن،نمیخام بگم فقط من بودم که خوب بود آخه بی انصافی میشه بچه ها نیز خیلی خوب بودن بخصوص علی آقا اینکه میگم علی آقا از روز اول اینطوری صداشون میزدم دختر همسرم نیز خوب بود ولی صرف اینکه دختر بود بعداز عقدمون تو یه جلسه که باهم داشتیم بهش گفتم که من مادر شما نیستم ونیومدم که جای مادرت رو بگیرم فقط اومدم که در کنار پدرت باهم یه زندگی خوبی رو شروع کنیم تا به امید خدا یه آینده روشنی رو برای شما بسازیم. از شما نیز انتظار نداریم بهم بگی مادر هر طور که احساس نزدیکی بهم داری همنطور صدام کن بعد از یک هفته که رفتم شهرستان خونه پدر شوهرم وقتی بچه ها به استقبال منو باباشون امدن ورفتیم داخل خونه دختر شوهرم موقع صدا زدن من رو مامان صدا زد اون لحظه بهترین لحظه زندگیم بود بغلش کردم وبوسیدمش واز تشکر کردم. اونم خوشحال بود. از اون روز به بعد فراز ونشیبهای زیادی رو پشت سر گذاشتیم. تمام تلاشم رو کردم تا این دوتا را به اینجا رسوندم از هیچی دریغ نکردم حتی به اصرار پسر شوهرم که من یه برادر میخام. مادر شدم ویه برادر واسشون آوردم.ولی چه فایده همه چیز خراب شده گیسو جون، وخرابی رابطه ما از اونجا شروع شدکه بچه ها واسه دیدن مادر و عزیزو آقاجونشون سه ماه تابستون تهران بودن وداشتن به اتفاق عزیز جونشون(که عمه شوهرمه)وخاله وشوهر خاله برمیگشتن خوزستان. خلاصه اومدن یک هفته میهمان ما بودن وبعد رفتن.مصیبت با این رفتن شروع شد که دختر شوهرم رفت تو خودش وقتی علت رو پرسیدیم با گریه وزاری شروع کردن به گله وشکایت که شما من رو درک نمیکنید من از مادرم جدا شدم من از عزیزانم جدا شدم و.....با شنیدن این حرفا دنیا روسرم خراب شد اونقدر گریه گردم که غش کردم بعد از این قضیه دختر شوهرم اومد عذر خواهی کرد ولی من دیگه سرد سرد شده بودم .دیگه می ترسیدم بهشون محبت کنم احساس میکردم رکب خوردم انتظار نداشتم با حضور من تو زندگیشون برگرده اون حرف رو بزنه الان میخام بهم کمک کنی که بتونم اون قضیه رو فراموش کنم وحالم برگرده سر جاش. گیسو جون لطفا بهم کمک کن. آخه هم اونا دارن از دستم میرن هم خودم دارم از بین میرم.اینم عکس هفت ماهگی پسرم آقا آرین

میدونم کامنتم خذف میشه ولی کاش اینو برای مجردا هم می ذاشتی چون قبل ازدواج بهتره اینا رو بدونن.

سلام
اوایل ازدواجمان پسر همسرم که که شش سال داشت همیشه دوست داشت صندلی جلو بنشیند وحتی برادر کوچکترش هم چنین اجازه ای نداشت .چون او همان پسری بود که دردانه ی پدر بود و اگر این پسر وپدر باهم باشند دیگر بقیه کلا زیادی هستن چه من باشم وچه پسر دیگر همسرم. همسرم هم اصرار داشت که عقب بنشینم تا ذهنیت بدی ایجاد نکنم در همان ابتدا .ولی من می دانستم این تنها یک صندلی در جلو یا عقب ماشین نیست بلکه جایگاه است و فقط من و پسرش می دانیم .من به نرمی گفتم جلو جای پدر و مادر و عقب برای پسرها .باور کردنی نبود پسر هم جمله ی مرا با همان آهنگ تکرار کرد و بدون غر زدن رفت عقب برای همیشه.همسرم تقریبا شاخ درآورده بود.کاش در زمان ازدواجم با مشاوری با تجربه ی شما رو به رو می شدم.افسوس که مشاوره هم رفتم ولی حرف های کلیشه ای از روابط غیر واقعی بچه ها با نامادریشان تحویل گرفتم که فقط در برخی فیلم ها می توان دید.چندی قبل یکی از دوستانم با واسطه شخصی را معرفی کرد که با یک بجه از همسرش جدا شده بود و حالا می خواست با مرد بچه داری اززدواج کند در حالی که پسر خودش نزد همسر سابقش بود .می خواست با من که تجربه ی این چنینی دارم مشورت کند با این تفاوت که سرپرست فرزند همسرش شود من چیز خاصی نگفتم فقط روتین خودمان را قدری باز کردم که پرسید آیا همسر تو هنوز با همسر سابقش ارتباط دارد و آیا تو ناراحت نیستی ؟در حالی که خودش برای ملاقات های هفتگی شخصی را واسطه می کند جون یکبار که با پدر بچه صحبت کرده نامادری پسرش قشقرقی به راه انداخته که...گفتم معلومه که دوس ندارم با هم ارتباط داشته باشند ولی چاره ای هم نیست اونا برای همیشه به خاطر بچه ها به هم مربوطند وهیچکدووم بیخیال بچه ها نمیشن.البته همیشه حواسم جمعه که فقط راجع به بچه ها باشه بیماری و مدرسه و ...ولی خب نمیتونم دائم غر بزنم ..طرف مشورت گفت من تحملشو ندارم همین یه مورد منواز چنین ازدواجی پشیمون کرد...البته آستانه ی حساسیت آدم ها متفاوته که به مذهب وفرهنگ بر می گرده ولی بیشتر منظورم اینه که تجربه همراه با اگاهی و نگاه همه جانبه است که در چنین مواردی مثل زندگی من و نامادری ها کارسازه

باسلام.من دوسال و نیم پیش بامردی ازدواج کردم که دو دخترهفت ساله و سه و نیم ساله داشت،دلیل طلاقشونم خیانت زن بودودختربزرگ از مادرش متنفر هست چون زیاد کتکش میزد ....

سلام
من 4 ماهه ازدواج کردم
همسرم یک دختر15 ساله دارد که در شهر دیگری با مادرش زندگی می کند , اما تمام هزینه های زندگی آنها را همسر من میدهد , آنها هم شدیدا ولخرج , من قناعت میکنم آنها بریزو بپاش , همسرم هم او دخترش را خیلی دوست دارد و هر ماه باید اورا ببیند , وقتی او هست مرا نمی بیند , و دخترش گاهی از من حرفهایی می زند که پدرش را علیه من کند از دو مورد دلگیرم , هزینه های گزاف آن خانه و دوست داشتن زیادی دختر همسرم توسط پدرش
کمکم کنید

باسلام و عرض ادب
خوشحالم که باهاتون آشنا شدم
عرض کنم من پنجسال
قبل به واسطه دوستی
با شوهرم که
دختری ۹ساله
داشت آشنا شدم
دخترش طبق تعریف
واسطه آروم و مظلوم بود
طی یکسال نامزدی
خودم هم جز این
ندیدم
و فکر میکردم من که اهل دعوا
و کتک که نیستم
اونم که آرومه با هم کنار میاییم
و بدون مشاوره
ازداوج کردیم
بعد از ازدواج یک
ظهر اومدم خونه
تصویر
آروم عارفه در
ذهنم شکست
این عارفه بود که داشت با
مادر بزرگش
دعوا و
داد وفریاد
میکرد
و این رفتار باز و باز
تکرار شد
با پدرش
با عمه اش
چندبار باهاش
حرف زدم
اما نشد
از طرفی
چون تک فرزند بود
و همه از روی ترحم
باهاش مدارا کرده
بودن بچه ای خودسر
و لجباز بود
از نظر نظم و سلیقه
و رفتار و گفتار
زیاد ایراد
داشت و اشتباه میکرد
اووووووه چطور
پنجسال رو در
چندخط خلاصه کنم 😔
خلاصه آینا همه
باعث شد من
پس بکشم و دوست
نداشتم حرمتم رو بشکنه
حس میکردم اگه با منم خودمونی
بشه همون رفتارها رو
با منم داره
تکرار اشتباهاتش
با وجود اینکه
بهش میگفتم منو
دلسرد میکرد
باباش هم کمتر بهش
تذکر میداد میگفت
آسیب میبےنه

سلام..من ٢٩سالمه و نزديك يك ساله با اقايي اشنا شدم كه مطلقه و داراي يك فرزند پسر ٧سالست.مادر اين بچه وقتي به دنيا اومد فوت شده و ازدواج دوم اين اقا هم با طلاق مواجهه شده ..از نظر اخلاقي ادم خيلي خوبيه...به نظر شما كار درستيه كه به عنوان ادم سوم وارد اين زندگي بشم؟

با سلام.خانمی 39 ساله هستم که چند سالیه از همسرم جدا شدم. یک سالی هست با آقایی آشنا شدم حدودا 49 ساله و دارای یک فرزند دختر 16 ساله که در شهر دیگری با مادرش زندگی می کنه.از همون اول هم که با هم آشنا شدیم تضمینی ندادن به من که بچه همیشه پیش مادرش بمونه چون وضعیت اون خانم مشخص نیست.الان من کاملا وابسته شدم به ایشون اما متاسفانه همسر اول ایشون تماس گرفته و بعد از کلی بدگویی از دختر و بهانه آوردن گفته دیگه نمی تونه ازش نگهداری کنه. البته اون خانم در جریان آشنایی ما نیست.از طرفی دختر هم کمی مشکلات روحی روانی داره که طبیعی هست برای بچه ای که پدر مادرش جدا شدن. الان خودم شک کردم به ادامه رابطه. از طرفی هم ایشون میگه اگر هم بیارمش پیش خودم چون بچه آسیب دیده هست طول میکشه تا بتونم ذهنش رو اماده کنم و جریان خودمون رو براش بگم.و مجبوریم فاصله بگیریم. اینم بگم که هم ایشون و هم من موقعیت نسبتا خوبی داریم از لحاظ شغلی و دوستانم بهم میگن موقعیتهای بهتری برات پیش میادولی یه جورایی بهشون وابسته شدم و تو این یک سال از بیشتر اخلاق و رفتارهای ایشون خوشم اومده و حس می کنم می تونیم با هم سازگار باشیم. فقط می مونه بحث این بچه که کلا منو به فکر فرو برده چون فکر نمی کنم بتونم یه همچین زندگی سه نفره ای رو با بچه ایشون که حتی رفتارهاش برای پدرش هم کلافه کننده اس تحمل کنم.ممنون میشم کمکم کنید.

... خوب قبول نمی کرد زن طرف بشه دخترش باید بشینه پیش باباش البته زن هم حق داره اما از قبل باید اینا را بررسی می کرد نه یک هو مادر ناتنی هم مدل های مختلفی داره یکی بی اصل و نسب و گرسنه بوده با التماس زن طرف شده باید تحمل کنه یکی رفتند التماسش و کلی خواستگار داشته در اون صورت هم از قبل باید بررسی بشه که این دختر عزیز دل باباش و باید پیش باباش باشه و اگه زمانی که مادرش هم بوده اون صندلی جلو می نشستم باید به دختر بچه حق بده ...در ضمن گفتم آدما فرق دارند که کی بوده

سلام
حدود ۶ سال میشه ازدواج کردم دوتا فرزند همسرم و یک فرزند مشترک داریم
وقتی وارد این زندگی شدم در حقیقت وارد میدان جنگ شدم میدانی پر توطئه پر از دخالت و حتی توهین ها و فحاشی های مادر بچه ها
حضانت بچه ها با مادرشان بود به محض ازدواج ما بچه ها را پیش ما فرستاد
الحمدلله به یاری خدا روابط مدیریت شد
بعد از حدود ۳ سال و نیم مجبور شدم ارتباط بچه ها با مادرشان قطع بشه و اونا رو مخیر کردم بین زندگی با من یا ارتباط با مادرشان
(لازم به ذکر از آزار دادن خود بچه ها و تهدید و ترغیبشون به آزار و اذیت پسر کوچیک مشترکمون گرفته تا اذیت کردن من و پدرشون گرفته تا پخش اخبار ریز زندگی و همچنین درگیر کردن بچه ها با مسایل جنسی و .... توسط مادرشان از دلایل قطع ارتباط بود)
دیر این سایت دیدم
سختی های زیادی کشیدم اما با کمک خدا و همراهی همسرم مدیریت کردم

سلام وقتتون بخیر ببخشید منم چنین مشکلی رو دارم همسرم دوتا بچهدداره و روز اول گفته بود قرار نیست بچه بیاره تا چند سال آینده و این که قرار نیست بیان و برن ولی برعکس شد و وقتی هم میان خیلی به دخترش ابراز علاقهدمیکنهد و بوس و بغل و جواب شب بخیر اون رو با شب بخیر عزیزم میگه و جواب شب بخیر منو با شب بخیر چرا اخه خیلی رابطمون خوبه و همو دوست داریم ولی وقتی من بهش گفتم جرا فرق میزاری و به دختر بیشتر ابراز علاقه میکنی گفت اون دخترمه تو زنمی یعنی چی ماخیلی عمو دوست داریم و من نمیخام اتفاقی برای زندگیم بیفته توروخدا میشه راهنماییم کنید من آدم به شدت احساسی هستم و زود رنج و نمیدونم چجوری رفتار کنم باهاشون اخه درس یادشون میدم
وقتی میان پیشم کلی ابراز علاقه ولی وقتی تا به همسرم میگم که چرا مثلا به دخترت بیشتر ابراز علاقه کردی میگه بچه هست و من خسته از سرکار اومدم یوقتایی مغزم دستور نمیده که ابراز علاقه کنم
ولی دیشب تا دخترش اومد چنان بوسش گرد و قربون صدقش رفت با این که خسته بود چکار کنم بنظرتون

سلام من ئه خانم ۳۵ ساله ام که ازدواج اولم منجر به طلاق شد و الان ۱۵ ساله که تنها زندگی کردم و بعد از ۱۵ سال نمیدونم چطور شد که درخواست ازدواج یه اقایی که یه پسر ۶ ساله داره رو قبول کردم و ازدواج کردیم اصلا نمیدونم چطور شد که همه چی خیلی سریع و خوب ردیف شد که الان ۱۰ روزه اومدم خونه همسرم زندگی مشترکمون و شروع کردیم . من در زندگی اولم توی سنی بودم که پر از شور و شوق و نیاز به محبت داشتم و چون هر ارزو و شوقی که داشتم نابود شد فکر میکنم الان انتظار دارم همسرم بهم توجه داشته باشه واقعا احتیاج دارم نازم و بکشه براش لوس بشم و با هم لحظه های شیرین داشته باشیم همسرم خیلی مهربون و ارومه ما روز عروسی وقتی اومدیم خونه شب عروسیمون هم پسر کوچکش با ما اومد خونه طبقه پایین ساختمان ما مادر شوهرم و بالا خواهر شوهرم هستند من خودم هم تمایل نداشتم بچه بره پیش اونها باشه ولی الان بعد از ده روز میبینم شوهرم مثل من دنبال یه فرصت نیستم که با هم خلوت کنیم و خیلی خونسرد طی میکنه
شب اول همسرم گفت یکی دو شب تو اتاق پسر ش بخوابیم وقتی عادت کرد مییایم داخل اتاق خودمون و اونم دیگه تو اتاقش میخوابه الان ده روزه که همینجوری شبها پیش اون میخوابیم تا دیشب که دیگه با گریه و لجبازی بچه مواجه شدیم و من و داخل اتاق نزاشت و من تنها تو اتاق خودمون خوابیدم و اون با پسرش خوابید رفتار بچه روز خیلی خوبه ولی شب وقتی موقع خواب میشه عصبی میشه و دعوا و گریه و لجبازی میکنه نمیدونم چه کنم .شاید نباید از اول من قبول میکردم توی اتاق بچه بخوابیم تو رو خدا من باید چیکار کنم با هزار ذوق و شوق اومدم تمام کار و مغازه و هر چی که تو این چند سال کسب کردم و حاضر شدم بزارم کنار مغازم رو هواست اومدم دارم برای یه زندگی که معلوم نیست چه جایکاهی دارم صبح تا شبم و برای پخت و پز و نظافت و رسیدگی میگذرونم که به جای تشکر اخر شب دعوا و گریه و توهین میشه

سلام خسته نباشید اگه میشه لطف کنید من نیاز به مشاوره دارم خیلی برا این کارم دیره ولی میخوام از صحبت هاتون استفاده کنم من ۲۲ سالمه و با مردی ازدواج کردم که ۳۲ سالشه و ی فرزند پسر ۱۰ ساله داره
خیلی به بچه وابسته هست پیش مادرش زندگی میکنه و تحت هیچ شرایطی قبول نمیکنه با منو پدرش زندگی کنه اوایل با هم خوب بودیم الان ی ماهه که ازدواج کردم ولی تا منو میبینه فرار میکنه و سمت پدرش هم نمیاد چون تو مسیر که بریم سراغش با همسرم دو بار بحثم شد و سکوت کردم جلوی اون هیچ حرفی نزدم باهاش شوهرم میگه تقصیر منه اون سرد شده اگه میشه راهنماییم کنید

سلام من با همسرم سه سال است ازدواج کردم سه فرزند او دارد و من یه فرزند از روز اول ازدواج تمایلی برای نگه داشتن فرزندان نداشتم هم تعدادشان زیاد بود هم دو فرزند کوچک طی سه سال با تمام فراز و نشیب ها که داشتم الان واقعا احساس میکنم به بن بست رسیدم و نمی توانم با آنها زندگی کنم
همسرم تا حرف میزنم میگوید برو طلاق بگیر و اصلا قدمی برای مشارکت بر نمی دارد ....سخت درمانده ام و نمیدانم چیکار کنم .