تا به حال به این موضوع پرداختم که اگر خانم هستید و با مرد خوبی آشنا شدهاید، به خاطر این که فرزند دارد، از ازدواج با او فرار نکنید. البته اگر زیر سی سال دارید، توصیه نمیکنم مادر ناتنی بشوید. اگر بالای سی سال دارید، حتم دارم بلوغ روحی کافی برای ایفای درست این نقش ارزشمند را دارید.
اگر آقا هستید و صاحب فرزند هستید، حتماً ازدواج کنید. فرزند شما به مادر نیاز دارد. به نفع اوست که در خانواده بزرگ شود. اجازه ندهید کسی در شما احساس گناه ایجاد کند که با ازدواج کردن، فرزند دچار آسیب میشود. ولی حتماً با زنی دلسوز و خوش قلب ازدواج کنید و حتماً به او کمک کنید تا بتواند با وظیفه ناآشنای مادری کنار بیاید. هرگز مقابل همسرتان نایستید. بلکه کنار او باشید تا او احساس زیادی بودن نداشته باشد.
حالا فرض میکنم شما تصمیم گرفتهاید یک خانواده ناتنی تشکیل بدهید.
از بچگی گوش ما را با داستانهای ترسناک زن باباهای ظالم پر کردهاند. در داستان زیبای سیندرلا، کلی بدآموزی و القائات منفی وجود دارد. یکی از القائات منفی، تاکید روی ظالم بودن نامادری است. زنی که همه ثروت پدر را بالا میکشد. دختر را به کلفت خانه تبدیل میکند و دختران زشت و بی هنرش را روی دوش دختر زیبا و خوش قلب می نشاند. حتی تلاش میکند شانس ازدواج را از دخترخواندهاش بگیرد.
ما مادران ناتنی ته قلب مان همیشه میترسیم مبادا آن نامادری بدجنس باشیم. مبادا داریم زندگی فرزند خوانده مان را آتش میزنیم. نه تنها خودمان مدام خود را مورد مواخذه قرار میدهیم، بلکه جامعه هم ما را زیر ذره بین قرار میدهد.
اگر مادری حوصله بچه خودش را نداشته باشد، طبیعی است و به او حق میدهیم. بالاخره آدم است دیگر . یک روزی خسته میشود. ولی از مادر ناتنی انتظار داریم همیشه حوصله بچه یک نفر دیگر را داشته باشد. اگر مادری روزی خسته باشد، فکرش درگیر باشد، ممکن است با فرزندش بدرفتاری کند. به او حق میدهیم و می گوییم آدم است دیگر. ولی یک مادر ناتنی باید همیشه مثل فرشتهها خوش خلق و مهربان باشد.
تازه اگر مهربان باشد، می گوییم: "دارد ادای آدم خوبها را درمی آورد. برای فرزند خوانده نقشه بدی کشیده است." یعنی جامعه ما به هر طربقی سعی میکند مادران ناتنی را موجوداتی نفرت انگیز و بچههای طلاق را مظلومانی محتاج محبت نشان بدهد.
به خاطر تمام دلایلی که در بالا شمردم، ما مادران ناتنی سعی میکنیم یک "ابر مادرناتنی" بشویم. مادر ناتنی از مادر بهتر! مادری که طلاق گرفته و رفته، وظیفه مادری خودش را رها کرده است. ما سعی میکنیم از مادر خود آن بچه بهتر باشیم. متاسفانه بعضی مشاوران روان شناس هم به این توهمات دامن میزنند.
ادامه دارد...