افسانه ابر مادرناتنی-3

عزیزم کامل با شما موافقم من اسیر قضیه بهتر از مادر شده بودم ولی با توصیه های شما به خودم برگشتم در حال حاضر طوری رفتار می کنم که نه سیخ بسوزد نه کباب واقعا خسته شده بودم.کارمند بودن از یک طرف نگهداری فرزند خودم از طرفی دیگر مسئولیت دو تا بچه دیگر نیز مضاعف شده بود و دست به دست هم داده بودند که مرا به ورطه افسردگی بکشانند،ولی خدا را شکر از وقتی که با شما آشنا شدم وحرفای دلم رو بیرون ریختم سبکبال شدم.اکنون متوجه شده ام که چه می خواهم وچگون باید رفتار بکنم.به قول قدیمیها نه از این ور بوم بیوفتم نه از اون ور بوم.روابط بهتر از مادر رو کنار گذاشته ام و دوستانه با آنها رفتار می کنم اگر قرار است حرفی زده بشه مثل یک دوست نظرم را مطرح می کنم،وتصمیم گیری نهایی را به عهده پدر ومادر خودشان می گذارم.خیلی عالی بود چقدر دلم آرام است. از خدا می خواه به تمام مادران ناتنی دلی آرام وفکری روشن عنایت فرمائید.دووووووووووووووووووستتتتتتتتتتتتتتت دارمممممممممممممممم.

مادرناتنی بودن خیلی دشواره
اینکه برای یک نفر از همه چیزت بزنی برای بچه ای ک مادرش تنهاش گذاشته و سراغی ازش نمیگیره مادری کنی و اون بازم چشمش ب راه باشه تامادرش برگرده .
گیسوجون من همسرم یک دختر۱۳ساله داره و یکساله ازدواج کردیم وقتی تنهاییم خوبه اما بمحض دیدن پدرش ازاین رو ب اون رو میشه کوچکترین حرفی ک شوهرم بهش بزنه جلوی من خانم بدش میاد سفره رو ترک میکنه درو بهم میکوبه و میره من تمام تلاشم رومیکنم وقتی خونه نیست باشوهرم لحظه های خوب و آرومی داشته باشم اما بمحض ورودش ب خونه تمام جو رو متشنج میکنه شوهرم جلوش نمیتونه بامن حتی مشورت بکنه فوری دخالت میگنه و همسرم ک چیزی بش گفت گریه و زاری راه میندازه.هردومون از ازدواج باهم پشیمون شدیم درصورتیکه وقتی تنهاباشیم بهترین لحظه ها رو داریم بدون دعوا و بحث.خیلی خسته شدم من باتوجه ب سنم بعدازطلاق میتونستم بامرد مجردی حتی ازدواج کنم. اما بهدازآشنایی باهمسرم بهش علاقمندشدم وازدواج کردیم اما الان...
شوهرم هیچی توی زندگیش برای دخترش کم نذاشته بخاطرش۵سال مجردمونده شاید همسرقبلیش برگرده بخاطربچشون بهترین مدرسه و کلاس و تغذیه و لباس رو براش فراهم میگنه اما دختر یه کاری میکنه ک گاهی من گریم میگیره ازغصه ی شوهرم😞خیلی خسته شدم.

سلام بسیار عالی بود.نکته ای که من هم با آن درگیر هستم مقدار مناسب فاصله با پسران ناتنی است در ابتدا من هم می خواستم ابر مادر ناتنی باشم ولی بعد متوجه اشتباهم شدم ووقنی تصمیم به تجدید نظر آرام و یواشکی گرفتم از بچه ها دور شدم ان ها با ما زندگی نمی کنند فقط اخر هفته ها که خب باید با اوقات دیگر فرقی داشته باشد ومعمولی نباشد وحداقل قوانین نداشته باشد مثل اینکه آمدند مهمانی یامسافرت خب البته برای همسر من هم همین حس برقرار است مثلا اینکه می گوید آنها دوست دارند با من بخوابند!چون همیشه کنار مادرشان خوابیده اند اجبارشان نکنیم جدا بخوابند فقط یک شب است!یا ساعت خوابشان که تا دیروقت بیدارند یا اینکه حرفی را که از من شنیده اند باید همان را از زبان پدرشان بشنوند تا باور کنند یا انجام دهند. من فکر میکنم فاصله گرفتن من با آنها غریبه ام کرده و البته هفته ای یک بار آمدنشان؛البته من الان از قبل که زیادی دلسوزی می کردم راحت ترم ولی برای همسرم این رفتار من معنای خشونت دارد به هر حال او یک مرد است علی رغم اینکه تحصیل کرده است مثل باقی مردها چندان نمی توان از او انتظار منطقی بودن داشت اگر من قبل از اینکه به فکر غذای کودک خودم باشم دنبال سیر کردن پسران او باشم این کار بسیار برایش دلچسپ است حالا بارها بیایم برایش منطقی توضیح دهم که برادر من! تو نسبت به انها حس پدرانه داری از من که نمی توانی همان مقدار حس مادرانه انتظار داشته باشی که مثلا الان فلان مسافرت را نروم یا فلان وسیله را در عین نیاز نخریم چون تونمی توانی دوتا بخری برای خانه ی پسران هم!البته من زیاد با احساسات او کلنجار نمی روم چون احساس میکنم از من دل چرکین می شود در نتیجه گاهی علی رغم میلم در مورد احساساتم اغراق هم می نمایم

خیلی عالی بود این نوشته ها. واقعا دستتان درد نکند.
کاش در مورد ناپدری ها هم بنویسید. بسیاری از زنان بعد از فوت همسر یا طلاق ازدوج نمیکنند چون از ناپدری آوردن سر بچه هایشان می ترسند. این کار عواقب بدی دارد. در نهایت مادر چون همه عمرش را صرف فرزندان کرده و به خودش توجهی نکرده، بعدها میخواهد این توجه را پس بگیرد و همین مشکل ساز میشود.

گیسو جان من هم با مشکلاتی که sanaجون گفت دست و پنجه نرم می کنم .خیلی سخته به خدا گفتنش راحته و تحملش دشوار . بارها هم به همسر و فرزندش در مورد جای خواب معترض شدم اما همسرم لج می کنه . خیلی بده .
مخصوصا اینکه فرزند دختره و کم سن و سال هم نیست .
مشکل اینه که یواشکی وقتی پدرش دور از دید و توجه من باشه ، مثلا در حیاط یا اتاق دیگر از او درخواست می کنه و می دونه من مخالفم ریز بهم نگاه می کنه و با لبخندی مکر آمیز پدرش رو مجاب می کنه .بعد دو تایی می خوابن . من هم تا صبح با اشک در اتاق دیگری می خوابم تا اعتراضم رو نشون بدم.فکر می کنم اگر کوتاه بیام باعث طبیعی شدن این حرکت زشت می شه و دایم حریم زناشوییم مورد تعرض قرار می گیره . اگر چه مدتی که بچه هست موفق شدم این حرکت رو محدود کنم و بچه موفق می شه یک شب رو بگیره .باز هم به خودم امید و نیرو می دم و به مخلفتم ادامه می دم .
باز هم می گم خیلی سخته .حس دردناکیه .وقتی تنها می خوابم برام مهم نیست که بیاد پیشم بخوابه اما تایم شبانه به نظرم حرکت زشت و بی فرهنگیه که بچه بین والدین بخوابه حتی فرزند خودم . فرق نداره .
اون دختر داره در یک خانواده بی فرهنگ رها زندگی می کنه و اگر بگم تمام صفات نامناسب شخصیتی که در سایتتون اعلام کردید رو داره به گزاف نگفتم .
طریقه ی حرف زدن . آداب اجتماعی . آداب خانوادگی . آداب شخصیتی . از هر گونه ادب و نزاکت به دوره . وقتی پدرش خونه نیست به من می گه ازش متنفرم از خانواده ی پدرم متنفرم و کلی حرف های ناخوشایند می زنه و من تنها می شنوم و باهاش بحث نمی کنم و سعی ندارم عقایدشو تغییر بدم چون به من مربوط نمی شه اما وقتی پدرش هست طوری زیرکانه بغلش می کنه و خودشو لوس می کنه که انگار این نبود که داشت بدگویی می کرد .
مکرر می گم خیلی تصویر کریح و ناجوری داره دیدن این رفتارها .
از خدا می خوام به تموم دوستانم که در این شرایط هستن صبر و شادی و قدرت و ذکاوت عطا کنه . انشاء الله